Μήπως είναι πιο καμίνι έτσι η Λεωφόρος;


Το γράψαμε και την προηγούμενη εβδομάδα. Από το ματς με τον Πας Γιάννινα στην Λεωφόρο μέχρι και χθες, η ατμόσφαιρα που υπάρχει στους αγώνες της ομάδας και έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της δύσκολης περιόδου που υπάρχει στον Σύλλογο, μας γυρνάει σε άλλες, πιο ρομαντικές εποχές και δίνει απαντήσεις ακόμη και σε εμάς τους ίδιους.


Όσο παράλογος είναι ο νόμος για την απαγόρευση των καπνογόνων, τόσο παράλογος θα χαρακτηριζόταν όποιος πίστευε πως ένα ντέρμπι θα πέρναγε «αναίμακτο» χωρίς να ανάψει ούτε ένας πυρσός. Κι όμως. Ούτε άναψε, ούτε έπεσε τίποτα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ούτε έσκασαν δυναμίτες στο πέταλο, ούτε έφυγε κανένα στυλό, ούτε έγινε κανένα ντου...και η Λεωφόρος ήταν όμως χθες καμίνι!

Ήταν καμίνι με τα όλα της. Με τα πλακάτ, τις σημαίες, τα κασκόλ, τα τύμπανα, τους πυρήνες που ξεκινούσαν συνθήματα από όλες τις θύρες του γηπέδου, μα πάνω από όλα με την φωνή. Την φωνή που όσο περνούσαν τα χρόνια σνομπάραμε, την φωνή που φαίνεται να γυρνάει ξανά στην κουλτούρα της Λεωφόρου.

Επιστροφή λοιπόν στα...βασικά που μας κάνανε ανέκαθεν να διαφέρουμε στην πιάτσα. Γιατί αν τραγουδήσεις για την ομάδα σου, δώσεις χρώμα στην κερκίδα με το κασκόλ, περάσεις τα διαχρονικά μηνύματα με το πλακάτ δεν γίνεσαι ούτε πιο soft, ούτε βοηθάς λιγότερο το τριφύλλι...μάλλον το αντίθετο καταφέρνεις.

Σχόλια