Πολλές φορες λέμε πως η ζωή είναι κύκλος και έρχονται στιγμές που βιώνουμε το λεγόμενο deja vu σε κάποια πράγματα. Βλέποντας την χθεσινή κερκίδα, το μυαλό μου πήγε αρκετά χρόνια πίσω. Και ήταν πολύ ωραίο.
Η παρουσία του κόσμου στο δημοτικό στάδιο της Λαμίας καθόλη την διάρκεια του αγώνα θύμισε την παλιά Θύρα 13 που δεν σνόμπαρε την φωνή, που έδινε χρώμα στην κερκίδα, που της ήταν αδύνατο να ξενερώσει.
Τα πιο απλά πράγματα είναι και τα πιο δύσκολα. Και το πιο απλό που οφείλει να κάνει κάθε οπαδός που αγαπάει την ομάδα του είναι να τραγουδάει. Να τραγουδάει και να μην βάζει προυποθέσεις για το πότε και πως θα φωνάξει τα συνθήματα. Ο κόσμος του Συλλόγου το έπραξε. Και να πω την αμαρτία μου δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε στραβώσει ματς, η ομάδα δεν έφευγε με το τρίποντο της νίκης και ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να τραγουδάει. Όχι να ψιθυρίζει για να...βγάλει την υποχρέωση. Το Σάββατο ο κόσμος τραγουδούσε για το «τριφλυλλι» με την ψυχή του.
Αν είναι η δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται ο Σύλλογος, να κάνει τον κόσμο να θυμηθεί τα βασικά, ας είναι.
Να είναι οι τελευταίες κερκίδες μας, η απαχη για την επιστροφή στις οπαδικές μας ρίζες. Τότε που το χρέος μας ήταν να τραγουδάμε, να βελτιώνουμε σε κάθε ματς την κερκίδα και να μην ξενερώνουμε ποτέ. Και αυτή η επιστροφή αργά ή γρήγορα θα γίνει...γιατί είναι στο dna μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου