Ζούμε σε μια υποανάπτυκτη χώρα...και τέλος!


Πολλοί αναρωτιούνται από χθες το βράδυ ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο σημείο να πετάξει αντικείμενο εντός αγωνιστικού χώρου, όταν μάλιστα η ομάδα του προηγείται. Ακούς χίλιες δύο πιθανές και απίθανες εξηγήσεις που προσπαθούν να αιτιολογήσουν αυτήν την ενέργεια και όλοι δεν αναφέρονται στην προφανή. Η ηλιθιότητα!


Πριν ρίξουμε τα αναθέματα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα στον Ελληνικό αθλητισμό, ξεχνάμε συνεχώς ότι αναφερόμαστε σε ένα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται, τι λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα για να λειτουργήσει στο ποδόσφαιρο; Η πουστιά θεωρείται στις μέρες μας μαγκιά ή όχι; Τιμωρείται ή επιβραβεύεται; Για ποιο λόγο λοιπόν ο κάτοχος της μπύρας να φοβάται μην τυχόν και τιμωρηθεί, για ποιο λόγο ο Ίβιτς να μην κλέψει ένα ματς όταν ξέρει ότι θα αποθεωθεί από την ομάδα του;

Έτσι πάει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε εισιτήρια από το υστέρημα μας, να αφιερώνουμε χρόνο και να αποδεχόμαστε ότι θα δούμε ένα ντέρμπι μέσα στην χρονιά που δεν θα τελειώσει (ή δεν θα αρχίσει) ποτέ και θα χάσουμε και άλλα 1-2 που δεν θα έχουμε δικαίωμα εισόδου.

Έχουμε γίνει αυτοκαταστροφικοί και συνεχίζουμε να κανιβαλίζουμε δίχως αύριο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτός που έκανε ντου μέσα στο γήπεδο, αυτός που έβγαλε μαχαίρι μπροστά στις κάμερες, αυτός που άδειασε φωτοβολίδες από την κερκίδα, αυτός που πέταξε την μπύρα/καφέ, αυτός που χαστούκισε έναν παίκτη είναι αυτός που κάθεται δίπλα μας, είναι η καθημερινότητα μας.

Δεν πάμε να δούμε γήπεδο, δεν πάμε να δούμε την ομάδα που αγαπάμε. Πάμε να βγάλουμε απωθημένα, να συμπεριφερθούμε σαν προβατοποιημένη μάζα και να βολέψουμε επιχειρηματικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη μας και τις περισσότερες φορές, ούτε που παίρνουμε χαμπάρι.

Τι όχι; Σε τι βοηθάει να πετάς κάτι στον αντίπαλο; Τον τρομοκρατείς; Του παρουσιάζεις την μαγκιά σου; Βοηθάς την ομάδα σου;

Όχι. Αυτό που κατάφερε η φωτοβολίδα πέρυσι ήταν ο Παναθηναϊκός να χάσει ένα ντέρμπι πριν καν ξεκινήσει, αυτό που κατάφερε η μπύρα χθες ήταν ο Παναθηναϊκός να χάσει ένα ντέρμπι που κέρδιζε και θα τον έχριζε φαβορί για τα προκριματικά του Champions League.

Ακόμη όμως και να πετύχαινες κάτι από τα παραπάνω...θα ήσουν περήφανος ή γαύρος; Πας γήπεδο για να δεις την ομάδα σου να κερδίζει αντρίκια ένα ματς ή πας για να φανείς πιο πούστης από τους άλλους; Ή γενικά όσο δεν αντέχεις να βλέπεις αντίπαλο χρώμα στις κερκίδες, τόσο δεν το αντέχεις και εντός αγωνιστικού χώρου; Γιατί αν είναι έτσι τότε να φτιάξουμε δύο ομάδες να παίζουμε μόνοι μας.

Να έχουμε κάνει αποδεκτές (ή να προσπαθούμε να τις δικαιολογήσουμε), συμπεριφορές σαν την χθεσινή απλά δείχνει τι πνευματική υστέρηση υπάρχει σε εμάς και τους γύρω μας.

Η ηλιθιότητα του λαού και η αδικία του συστήματος είναι βασικά γνωρίσματα ενός υποανάπτυκτου κράτους. Και η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα.

Σε μια νορμάλ χώρα ο ηλίθιος που θα πέταγε μια μπύρα στον αντίπαλο θα ήταν η εξαίρεση του κανόνα (και όχι ο κανόνας) και θα είχε τιμωρηθεί ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας που φορούσε.


ΥΓ: Kαι κάτι άσχετο...

Γίνε οπαδός να ζητάς έναν επιχειρηματία να εκπληρώνει την προσωπική σου ματαιοδοξία, να τον βρίζεις όποτε σε βολεύει, να απαιτείς να παίρνεις χωρίς να δίνεις και να συμπεριφέρεσαι όσο περισσότερο μπορείς να το τραβήξεις σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι. Μέχρι να βαρεθείς και να πιαστείς με κάτι άλλο που θα σου γεννάει δικαιώματα, θα σε απαλλάσσει από υποχρεώσεις και θα σε κάνει να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια.

Δεν είναι αυτό όμως οπαδός.

Σχόλια