Κάποιες φορές αρκεί να κλείνεις τα μάτια...


...χωρίς καμία προσπάθεια, απλά να αφήσεις τα βλέφαρα σου να βαρύνουν και να μεταφερθείς σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα. Πριν ψιθυρίσεις μέσα σου το "δεν αξίζει", να σιγγουρευτείς πως δεν ξέχασες για ποιο λόγο ήρθες, για τι πράγματα φώναξες και με ποιο τρόπο θα φύγεις...

...να κλείσεις τα μάτια σου, να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, την πρώτη σου επαφή με το τριφύλλι, το πρώτο σου γήπεδο, τα πρώτα δάκρυα χαράς και λύπης. Να σιγουρευτείς πως οι εικόνες δεν ξεθωριάσανε, πως οι φωνές ακόμη δίνουν ρυθμό στην ψυχή σου...

...που και που πρέπει να επιστρέφεις στο πρώτο σου γήπεδο. Τότε που η αγάπη σου για ένα χρώμα, ένα σύμβολο και μια ιδέα ήταν αδύνατο να τις μολύνει κάποιος. Δεν μπορούσε καμία κραυγή να σε κάνει να αναρωτηθείς "τι κάνω εδώ", "για τι παλεύω"...δεν μπορούσε γιατί οι φωνές από το πέταλο σου δημιουργούσαν όνειρα και γαλήνη...

...να κλείνεις τα μάτια σου. Το έχω, το έχεις, το έχουμε ανάγκη. Να μην επιτρέψεις στους γύρω σου να την δεις αλλιώς, να συμβιβαστείς με ιδέες ξένες, να μην αποδεχτείς συμπεριφορές που δεν σε εκφράζουν. Που δεν εκφράζουν τον Παναθηναϊκό. Που δεν εκφράζουν το τριφύλλι που αγάπησες...

...να ονειρευτείς και να ζήσεις αυτά τα συναισθήματα ξανά και ξανά. Έστω και με κλειστά τα μάτια...

...να μην αποκλίνεις στιγμή από τα πιστεύω σου, να μην ξεχάσεις λεπτό γιατί φοράς τα πράσινα...

...έτσι κι αλλιώς ξέρεις...το τριφύλλι αγαπάς...και δεν πρόκειται να το αγαπήσεις περισσότερο αν γίνει πιο χρυσό, ούτε να το αφήσεις αν πέσεις στα τάρταρα...

...που ξέρεις...ίσως και στο τίποτα να χαθεί η πράσινη φανέλα και να σε τρέχει σε αλάνες δίχως καμία προοπτική και να σε γεμίζει πίκρες...τότε όντως, που ξέρεις...μπορείς να νιώσεις πιο Παναθηναϊκός με το λίγο...

Σχόλια