Κάπου εκεί στο 55'...


...τα πράγματα στην κερκίδα μπήκαν σε μια κανονικότητα. Αν και ο κόσμος δυστυχώς δεν ήρθε με την απαραίτητη τρέλα και το απαιτούμενο πάθος για ένα τέτοιο παιχνίδι, κάπου εκεί στο 55' λειτούργησε η Λεωφόρος (ή τουλάχιστον προσπάθησε) σε γνώριμους ρυθμούς.


Το συγκεκριμένο γήπεδο είναι από τα πλέον γνωστά στην παγκόσμια οπαδική σκηνή και δεν είναι λίγες οι ομάδες και οι πρωτοκλασσάτοι παίκτες που έχουν να λένε για «εκείνη την μέρα στην Λεωφόρο..», όπου βρεθήκαν σαν "φίλοι" ή "εχθροί". Η τεράστια φήμη που έχει δημιουργήσει αυτός ο χώρος οφείλεται σε ένα και μόνο πράγμα. Την εκρηκτική ατμόσφαιρα που "κόβει" τα πόδια σε όποιον έρχεται να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την ήττα.

Η φωνή είναι το μεγαλύτερο "όπλο" ενός οπαδού και η Λεωφόρος είναι «δώρο Θεού». Κάθε αντίπαλος οπαδός έχει σαν σημείο αναφοράς το γήπεδο αυτό, κάθε παλιός που βρέθηκε στο απέναντι πέταλο σαν παράσημο και κάθε πιτσιρικάς σαν όνειρο να βρεθεί μια μέρα απέναντι από την Θύρα 13. Από την άλλη, εμείς οι Παναθηναϊκοί είμαστε ευλογημένοι που έχουμε έναν Ναό που αντιστέκεται στον μοντέρνο, άχρωμο αθλητισμό και βρίσκεται ζωντανός εκεί να συνδέει το σήμερα με παλαιότερες δεκαετίες.

Η Λεωφόρος αποτελεί πηγή έμπνευσης και αυτό μόνοι όσοι την έχουν ζήσει το γνωρίζουν. Πόσο μάλλον εκείνοι που ξέρουν τι εστί Λεωφόρος από παλιά.

Σήμερα όμως η κερκίδα δεν τράβαγε. Τα κινητά, τα viva και το απρόσωπο έχουν αλλοιώσει τον σημερινό οπαδό. Ανάθεμα κι αν ξέρουν που έρχονται, ανάθεμα κι αν αντιλαμβάνονται τον λόγο που πάνε.

Είναι φλωριά να φωνάζεις; Ντεμοντέ να έχεις το κασκόλ; Ανούσιο το σημαιάκι σου; Αστείο να προσπαθείς να ξυπνήσεις τον δίπλα σου;

Ίσως, μπορεί στο μυαλό μου να τα έχω λάθος και συγχωράτε με. Απλά τα έμαθα αλλιώς και αν ξεκόψω από αυτά τα "πρέπει", τότε θα χάσω μέσα μου το "θέλω". Και δεν μπορώ να μην θέλω ένα γήπεδο να φωνάζει για το τριφύλλι. Το τριφύλλι. Κανέναν παίκτη, κανέναν πρόεδρο, για κανέναν αντίπαλο.

Ο ύμνος της ομάδας, της Θύρας 13 είναι αρκετός για να νιώσω γεμάτος. Καμία μαλαματίνα, καμίας τρούμπας τα στενά, κανένας Λέτο και κανένας Παππάς δεν θα με κάνουν να φωνάξω περισσότερο. Γιατί αν το κάνω, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσω για ποιο λόγο έστριψα στην Παναθηναϊκού και ανέβηκα τα σκαλοπάτια για τον Ναό.

Κάπου στο 55' λοιπόν, η Θύρα 13 λειττούργησε αυθόρμητα. Μίλησε το dna της και πήρε "αγκαλιά" το υπόλοιπο γήπεδο και το ανέβασε. Με ένα «ΠΑΟ ολέ ολέ». Δεν ήθελε πολύ και ξύπνησαν. Σίγουρα όχι τόσο όσοες άλλες φορές, όχι τόσο ώστε να δημιουργηθεί μια αξιοσημείωτη ατμόσφαιρα. Αλλά ζωντάνεψε έστω και λίγο η Λεωφόρος.

Γιατί η Θύρα 13 είναι για να ξυπνάει το υπόλοιπο γήπεδο, να φωνάζει πιο δυνατά όταν στραβώνει το ματς και να μην περιμένει την αφορμή να ανεβάσει τα ντεσιμπέλ. Αφορμή είναι το τριφύλλι στην φανέλα και αυτό είναι αρκετό.

Την επόμενη φορά ας μην χρειαστεί να φτάσουμε στο 55', ας μην είναι αρκετό ένα λάθος, ένα άουτ και ένα σφύριγμα να μας ρίξουν...

Την επόμενη φορά κλείστε τα κινητά σας, αφήστε τα κουτσομπολιά με την παρέα σας για μετά και απλά φωνάξτε για το τριφύλλι. Θα φύγετε πιο γεμάτοι...

Σχόλια