O αθλητισμός έγινε μια ανήθικη μπίζνα


H εμπορευματοποίηση του παγκόσμιου αθλητισμού συνεχίζει να καλπάζει με μεγάλη ταχύτητα και η βεβήλωση των "ιερών" των ομάδων γίνεται αποδεκτή όλο και περισσότερο, συναντώντας όλο και λιγότερα εμπόδια. Τελευταίο -και τρανταχτό- παράδειγμα η Juventus, η οποία άλλαξε το σήμα της ύστερα από απόφαση της διοίκησης και συγκεκριμένα της οικογένειας Ανιέλι.


Στο πέρασμα των χρόνων οι διοικήσεις σκέφτονται με μοναδικό γνώμονα το κέρδος και αυτό έχει επιφέρει ουκ ολίγες αλλαγές στο πως αντικατοπτρίζεται ο αθλητισμός στην κοινωνία και τις αξίες πρεσβεύει. Οι χορηγοί καθορίζουν τα χρώματα της ομάδας, η τηλεόραση τους όρους διεξαγωγής των αγώνων και ο ρομαντισμός έχει χαθεί μια για πάντα. Ο κόσμος πλέον συμπεριφέρεται σαν πελάτης και δεν έχει ουσιαστική, παρά μόνο χρηματική σχέση με την ομάδα του.

Οι αγώνες έπαψαν να γίνονται πλέον Κυριακές μεσημέρια, οι ομάδες φοράνε περισσότερο χρώματα που δεν έχουν σχέση με την ιστορία τους, το σπίτι κάθε ομάδας γκρεμίζεται με μεγαλύτερη άνεση και μεταφέρεται σε πιο κερδοφόρες περιοχές, τα ονόματα τους συγγενεύουν με χορηγούς, οι μισθοφόροι αθλητές έγιναν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, οι παίκτες-σημαίες εκλείπουν, τα εισιτήρια δεν απευθύνονται στον λαό και πλέον τα σήματα αλλοιώνονται!

Δεν υπάρχει πουθενά χώρος για ρομαντισμό κι αν υπάρξει θα πρέπει να κοστολογηθεί για να αποδειχθεί εάν είναι κερδοφόρος. Οι λίγοι που προσπαθούν να διαφυλάξουν τις αξίες χαρακτηρίζονται ως γραφικοί και όσοι επιμένουν να βλέπουν τις ομάδες τους ως ιδέες καταλήγουν να μένουν έξω από το πανηγύρι αυτό. Ο κόσμος συνηθίζει και παράλληλα ξεχνάει την δύναμη του. Ξεχνάει πως αυτός είναι το παιχνίδι, η παρουσία του δίνει αξία στο παιχνίδι και δημιουργεί την συνεχή ροή χρήματος. Αν αυτός γυρίσει την πλάτη του, τότε κανένας ιδιοκτήτης δεν θα βάζει τον χορηγό πάνω από τον κόσμο, κανένας αθλητής/μάνατζερ δεν θα πληρώνεται, καμία τηλεόραση δεν θα ενδιαφέρεται για ένα προϊόν που παίζεται σε άδειες κερκίδες. Και αυτό είναι πραγματικότητα και όχι ουτοπία.

Ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, όπως ούτε ο κόσμος του. Κάποτε δεν μπορούσαμε να βλέπουμε το τριφύλλι σε μπλε φανέλα και μετά από χρόνια η μωβ δεν μας έκανε εντύπωση...κάποτε δεν σκεφτόμασταν καν πως μπορούμε να φύγουμε από την Λεωφόρο για τον Ελαιώνα και μετά από λίγο καιρό τον βαφτίσαμε Βοτανικό και χαιρόμασταν με τις μακέτες...κάποτε ένας Μητρόπουλος άντεξε μόλις λίγα λεπτά με την πράσινη φανέλα και την γιούχα του κόσμου και τώρα ένας Μπουρούσης αποθεώνεται...κάποτε γελάγαμε με τις ομάδες που βάζανε χορηγούς και φέτος το ζήσαμε κι αυτό μέσα στο σπίτι μας...τι μας κάνει να πιστεύουμε πως αν κάποτε έρθουν και μας πουν να αλλάξουμε το σήμα της ομάδας μας επειδή θα είναι πιο εμπορικό και η ομάδα θα γλιτώσει από πιθανά οικονομικά προβλήματα δεν θα το δεχθούμε κι αυτό;



Σχόλια