Ένα άρθρο το οποίο θύμισε εποχές Τζίγγερ-Γκόντζου ανέβασε στο sdna ο δημοσιογράφος Κώστας Μανωλιουδάκης, ο οποίος ζήτησε ενότητα, όχι γκρίνια και...προειδοποίησε για διάλυση αν δεν υπάρχει ομόνοια.
Ο άνθρωπος που έχει το 90% των σοβαρών αποκλειστικών που έχουν σχέση με το ποδοσφαιρικό τμήμα προφανώς δεν ξύπνησε σήμερα και στεναχωρήθηκε για την μη ταύτιση απόψεων που υπάρχει στις τάξεις του κόσμου. Στην ΠΑΕ βλέπουν ότι όλο και περισσότεροι διαφωνούν με αρκετές αποφάσεις τους εντός κι εκτός και δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση εάν υπήρξε μια...παρότρυνση να ανεβεί το εν λόγω κείμενο σε Site που διαβάζεται από αρκετούς Παναθηναϊκούς.
Ο κ.Μανωλιουδάκης οφείλει να γνωρίζει ότι είναι υγεία ο κόσμος να μην συμφωνεί σε όλα. Και όχι, δεν γκρινιάζει για το παραμικρό και χωρίς λόγο. Πλέον υπάρχουν λόγοι και έχουν αναλυθεί και από εδώ.
Γιατί πρέπει να υπάρχει τυφλή στήριξη σε έναν προπονητή που δεν έχει παρουσιάσει τίποτα 6 μήνες και έχει χάσει ό,τι στόχο διεκδίκησε;
Γιατί πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στην διοίκηση για τα έργα της Λεωφόρου όταν αναιρούνται τα μισά περί χρονοδιαγραμμάτων και χωρίς να υπάρχουν βεβαιώσεις ότι θα γίνουν;
Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει κριτική στις κινήσεις του Αλαφούζου όταν απέτυχε στο τριετές πλάνο που είχε βάλει;
Γιατί να μην δημιουργείται γκρίνια όταν ζητάει η ΠΑΕ 200 ευρώ και μας τυλίγει σε σκοινιά και πλεξιγκλας λες κι είμαστε ζώα;
Γιατί να μην υπάρχει δυσφορία όταν οι διαιτητές μας αντιμετωπίζουν χειρότερα από ότι παλιά και δεν έχουμε πάρει αποδείξεις ότι θα συμβεί το αντίθετο;
Όπως είπε και ο Αλαφούζος όλοι είμαστε περαστικοί. Κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής. Και προφανώς κανένας δεν έχει πίστωση χρόνου όταν δεν έχει πετύχει κάτι αξιοσημείωτο 4 χρόνια. Εκτός κι αν πρέπει να πανηγυρίζουμε για τα επόμενα 20 χρόνια που βγήκαμε από την καραντίνα της Uefa και παίρνουμε κανονικά την άδεια...
Διαβάστε παρακάτω το εν λόγω άρθρο:
Το ερώτημα που πιπιλίζει το μυαλό καιρό τώρα είναι βασανιστικό. Αγχωτικό και συνάμα ξεκάθαρο: έτσι θα πάει δηλαδή ο Παναθηναϊκός; Με αυτά τα δεδομένα θα πάει ο νέος Παναθηναϊκός να παίξει στα προκριματικά;
Με αυτό το κλίμα θα παίξει τη βιωσιμότητα και την ευρωπαϊκή επιστροφή του; Με τους πάντες στα “κάγκελα”, με μίρλα, μιζέρια και ατμόσφαιρα του στιλ “ό,τι κάνουν είναι λάθος και ό,τι δεν κάνουν είναι… λάθος”; Με… κριτική και επιχειρήματα επιπέδου “φταις γιατί σε λένε… Γιάννη”;
Πλάκα κάνουμε μεταξύ μας; Υπάρχει έστω ένας σώφρων άνθρωπος που θα κάνει αυτοκριτική και θα πιστεύει μετά πως αυτό που συμβαίνει βοηθάει τον Παναθηναϊκό;
Με τέτοια “καραμούζα” για ό,τι σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους, με μαυρίλα και κράξιμο μέχρι και γιατί δεν έχει η ομάδα τους… περισσότερους Ελληνες απ’ τους άλλους, αλλά την ίδια στιγμή και γιατί ανανέωσε ο… Κοτσόλης που έμεινε για τρίτος;
Με ειρωνείες για όλα και μπηχτές για παίκτες που τους δείχνει, υποτίθεται προκλητικά, ο Παναθηναϊκός την πόρτα, αλλά, ταυτόχρονα και ως δια μαγείας, είχαν αρνηθεί νέο συμβόλαιο;
Με αδιανόητα πράγματα ακόμα και τώρα που πάει να γίνει επιτέλους κάτι για τη Λεωφόρο, επειδή η ομάδα αναγκάστηκε ή αποφάσισε ότι τη συμφέρει να παίξει στο “σπίτι” της τα καθοριστικά προκριματικά;…
Εχει πάρει χαμπάρι κανείς ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι συσπειρωμένοι και μάλιστα στο φουλ; Και ο Παναθηναϊκός ως οντότητα είναι σε φάση “να φύγουν όλοι!” αρχές Ιουνίου…
Για να έρθει τι και ποιος; Υπάρχει κανείς ενδιαφερόμενος και δεν το ξέρουμε; Και αν ναι, που είναι και δεν τον βλέπει κανείς στο προσκήνιο;
Προφανώς και εάν υπάρξει κάποτε, θα αξιολογηθεί και τα δεδομένα θα είναι αλλιώς. Στο σήμερα, όμως, στο παρόν, τι υπάρχει και τι συζητάμε; Είναι όλο αυτό που γίνεται μήπως… κριτική για το καλό της ομάδας;
Και άραγε πόσες ρεαλιστικές πιθανότητες θα υπάρχουν να βγει και να παλέψει στο μάξιμουμ αυτή η ομάδα που θα “χτιστεί”, όπως κι αν γίνει από τους… άμπαλους που είναι υπεύθυνοι για να τη “χτίσουν”, όταν πολύ απλά δεν… πρόκειται να τη δούμε ποτέ; Ποια ομάδα στον πλανήτη πέτυχε κάτι με τέτοια… ατμόσφαιρα και δεν (αυτο)καταστράφηκε;
Ξεκάθαρα καμία.
Κι αν το ξέρουν αυτό κάποιοι καλύτερα από τον καθένα αυτοί είναι οι Παναθηναϊκοί. Διότι προφανώς και δεν βιώνει ο σύλλογος κάτι πρωτόγνωρο. Είναι ένα έργο που το έχουμε δει ξανά και ξέρουμε το φινάλε.
Μόνο που κάθε εποχή είχε διαφορετικά δεδομένα. Και το παρελθόν είναι παρελθόν με τα καλά και τα άσχημά του. Αλλά δεν αλλάζει, θέλουμε δε θέλουμε.
Αλλο σκέφτομαι, άλλο φαντασιώνομαι, άλλο προβληματίζομαι, άλλο πληγώνομαι κι άλλο διαλύω (εν θερμώ, αφελώς ή σκοπίμως).
Κι όποιος δεν βλέπει τον κίνδυνο της διάλυσης ή δεν τον ενδιαφέρει η διάλυση, αυτή καθεαυτή, θα πρέπει να αναθεωρήσει πάραυτα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου