Ένα video από μια άλλη εποχή...

Είδα το video από την γιορτή της 13 για τα 40 χρόνια. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει...

Μακάρι να ζούσαμε ξανά τέτοιες φάσεις αλλά δυστυχώς δεν τις αντέχει η σημερινή εποχή...

Και πόσο ωραίο και Παναθηναϊκό σύνθημα!

ΥΓ: Για κάποιους ο Παναθηναϊκός δεν είναι οι κούπες και οι νίκες. Είναι άλλα πράγματα που τους σημαδεύουν μια ζωή. Ένα γέλιο, ένα κλάμα, μια εκδρομή, οι παρέες, ένα μισοτελειωμένο spray ίσα-ίσα να γράψεις ένα ΠΑΟ ή ένα ΘΥΡΑ 13, ένα αυτοκόλλητο, μια πορεία βράδυ άκυρης μέρας σε κάποια γραφεία, ένα κασκόλ-γούρι που κουβαλάς από μικρό παιδί, ένα σύνθημα τη στιγμής σε έναν σύνδεσμο με άλλους "άρρωστους", μια μπλούζα τρυπημένη από κάποιο καπνογόνο ή σύρμα, η προσμονή για το μεγάλο εκτός, η γύρα για να βρεις ένα κλειστό που παίζει ένα τμήμα του ερασιτέχνη. Είναι τα αμαρτωλά παιδικά σου χρόνια. Αυτά που όσο μεγαλώνεις, ψάχνεις να τα βρεις όλο και περισσότερο. Για να μην ξεχνάς τα πιο αγνά συναισθήματα. Αυτό είναι για μένα ο Παναθηναϊκός. Συναισθήματα και εικόνες. 

Είναι ο λόγος που θα ευλογείς για μια ζωή τον πατέρα/παππού/μεγάλο αδερφό/κολλητό/άκυρο που σε τράβηξε την πρώτη φορά στο γήπεδο να δεις το τριφύλλι, είναι ο λόγος που θα προσπαθείς κάθε στιγμή της ζωής να μεταδόσεις αυτό το αγνό συναίσθημα στο παιδί/ανιψιό/εγγόνι/φίλο σου...

Σε αυτούς απευθύνεται κυρίως αυτός εδώ ο χώρος.