Ας ξημέρωνε ξανά μια Κυριακή...

Αυτό είναι ποδόσφαιρο...


Διαβάζοντας την είδηση του θανάτου του Γιόχαν Κρόϊφ μοιραία μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω τα παλιά βίντεο και να ζωντανέψω στο μυαλό μου παλιές εποχές. Το παλιό, ρομαντικό και γνήσιο ποδόσφαιρο...


Τότε οι ποδοσφαιριστές δεν αγωνιζόντουσαν σε μοκέτες και τελείωναν με τις φανέλες μέσα από το σορτσάκι αλλά διεκδικούσαν την μπάλα κυρίως μέσα σε χώματα και λάσπες...

Τότε που η φανέλα ήταν όσο πιο λιτή γινόταν και παράλληλα ιερή όσο δεν πήγαινε. Το τριφύλλι σε μια πράσινη φανέλα και από πίσω ο αριθμός που είχε μεγαλύτερη αξία από το όνομα που την φορούσε. Τώρα η ιερή αμφίεση έγινε μια βιτρίνα γεμάτη χορηγούς, χρώματα άσχετα με την ιστορία της ομάδας και αριθμούς που φτάνουν έως το...99.

Τότε το ποδόσφαιρο παιζόταν με λίγους και απλούς κανόνες και ήταν άθλημα για άντρες. Δεν χρειαζόταν οι συμμετέχοντες και το κοινό να γνωρίζει ένα βιβλίο από κανονισμούς, ούτε προσμετρούσε χίλιες δύο συνθήκες για να δει την μπάλα στα δίχτυα. Δεν σφυριζόταν η κάθε επαφή φάουλ, ούτε ο ποδοσφαιριστής σκεφτόταν πόσο πιο γρήγορα θα πέσει αντί να σηκωθεί...

Τότε που ένα κουτί απέναντι από τον καναπέ σου δεν σε κράταγε κλεισμένο στο σπίτι. Είτε γιατί δεν υπήρχε, είτε γιατί πολύ απλά δεν ήταν ικανό να σου στερήσει την αδρεναλίνη του γηπέδου. Τώρα βρίσκεις αφορμές για να σε κρατήσει κλεισμένο στο σπίτι...

Τότε που οι προπονήσεις της ομάδας γινόντουσαν στο γήπεδο και όχι σε απόμακρα κλειστά προπονητικά κέντρα. Έτσι αν δεν είχες προλάβει να πάρεις το "μαγικό χαρτάκι" της Κυριακής, έπαιρνες "τζούρες" γηπέδου μεσοβδόμαδα μεσημέρια...

Τότε που ποδόσφαιρο σήμαινε Κυριακή μεσημέρι και ήταν κάτι -σαν- ιεροτελεστία. Ούτε βράδια, ούτε Σάββατα, ούτε Δευτέρες για να τα χωρέσει το τηλεοπτικό πρόγραμμα...

Τότε που τα μόνα γηπεδικά εφόδια ήταν το κασκόλ και το τρανζιστοράκι σου να ακούς πως πάνε τα άλλα ματς. Όχι οι ηλεκτρονικές συσκευές που δεν σε αφήνουν ούτε ένα 90λεπτο να δεις...

Τότε που το στοίχημα ήταν απλά ένα 1-Χ-2 και όχι κι άλλοι 1000 λόγοι για να έχεις αμφιβολίες ότι έχει στηθεί και η παραμικρή λεπτομέρεια...

Τότε που οι παίκτες δεν ερχόντουσαν για να φύγουν, αλλά για να καθιερωθούν και να πάρουν την φανέλα σπίτι τους. Όχι να μην ξέρεις κάθε σεζόν ποιος παίζει στην ομάδα σου και να μην προλαβαίνεις σαν πιτσιρικάς να δημιουργήσεις είδωλα από την ταχύτατη ροή μισθοφόρων...


Μακάρι να ξημέρωνε μια Κυριακή και να πήγαινα στην Λεωφόρο, τα γύρω στενά να είχαν γεμίσει ασφυκτικά από κόσμο που περίμενε να μπει στο γήπεδο για να δει ένα ματς με τον Πιερικό ή την Καβάλα και να έβγαιναν από την καταπακτή το 1, το 2, το 7, το 9 και το 10 με το τριφύλλι στο στήθος σε μια καταπράσινη φανέλα.

Μακάρι να έβλεπα την πράσινη φανέλα να είχε λερωθεί είτε από λάσπες, είτε από τίμια αίματα. Και ας ήταν το σκορ ό,τι ήθελε...

Μακάρι να μην ξαναζούσα το ποδόσφαιρο που ταϊζει ατελείωτο κόσμο και κυνηγάει σαν μανιασμένο θηρίο όλο και περισσότερα κέρδη, να μην μπούχτιζα με τόσα replay και απόψεις ειδικών, να ήξερα μέχρι 22 ονόματα...

Δυστυχώς το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και πιο ξένο στα μάτια μου και αν δεν υπήρχε το τριφύλλι θα το ξεσυνήθιζα πολύ πιο γρήγορα. Το ποδόσφαιρο έγινε ένα είδος show. Ένα τηλεοπτικό show που πρέπει να έχει συγκεκριμένη ώρα έναρξης και αυλαίας. Με προγραμματισμένη και αυστηρή θεματολογία.

Το ποδόσφαιρο στα μάτια μου το ονειρεύομαι ξανά ερασιτεχνικό, με όσες περισσότερες σαγηνευτικές ατέλειες γίνεται, με όσο πιο έντονη προχειρότητα και αυθορμητισμό μπορεί να υπάρξει.

Για αυτό είναι ανάγκη όλοι οι οπαδοί να μπορούν να πηγαίνουν σε όλα τα γήπεδα και αυτά τα γήπεδα να μην είναι άλλα από αυτά που έχει γραφτεί η ποδοσφαιρική ιστορία κάθε ομάδας. Γιατί τον χρόνο δυστυχώς δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε να δούμε ξανά ένα ματς Κυριακής...οπότε ας διαφυλάξουμε ό,τι προλαβαίνουμε...


ΥΓ: Και τώρα όπου "ποδόσφαιρο" βάλτε την λέξη "Παναθηναϊκός"...

ΥΓ2: Για αυτό ακόμη κάποιοι τρέχουμε στον Τάφο για αδιάφορα παιχνίδια μπάσκετ γυναικών. Για αυτό φοβόμαστε μην χάσουμε και αυτά. Και μας μείνει κι εδώ το βίντεο να αναπολούμε...

Σχόλια