Zητείται σφυγμός, γιατί δεν υπάρχει σφυγμός...


Ακόμη ένα Σαβατοκύριακο κλείνει με ξενέρα. Ακόμη ένας μήνας περνάει και δεν έχουμε στόχους. Ακόμη ένα παιχνίδι μας βρίσκει με κατεβασμένο κεφάλι. Είτε γιατί ένα κοράκι του συστήματος κατέβηκε να μας στήσει, είτε γιατί κάποιοι περαστικοί που φοράνε το τριφύλλι δεν κατέβηκαν να ματώσουν την φανέλα.



Το αποτέλεσμα το ίδιο. Κομμένο έστω και το μισό χαμόγελο για ένα αδιάφορο παιχνίδι. Αν και προσωπικά το ίδιο άδειος θα έφευγα από το γήπεδο, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε. Όλα τα παιχνίδια μέχρι το τέλος της σεζόν έχουν το απόλυτο...κανένα ενδιαφέρον.

Δεν υπάρχει κανένας στόχος για τον Παναθηναϊκό κόσμο.

Όπως δεν υπάρχει ούτε σφυγμος. Και για αυτό, αυτήν την φορά φρόντισαν οι ποδοσφαιριστές του Συλλόγου με τον ντροπιαστικό αποκλεισμό στο Περιστέρι από το Κύπελλο.

Για την ακρίβεια ζητείται σφυγμός για τον κόσμο του Συλλόγου γιατί πλέον του γίνεται συνήθεια να βλέπει την αγαπημένη του ομάδα ως κομπάρσο, ως θύμα των πράξεων μιας εγκληματικής οργάνωσης...

Βλέπει το τριφύλλι να μην ανθίζει πλέον και συνηθίζει. Παθητικοποιείται. Αδιαφορεί...

Υπήρχε ιστορική ευκαιρία με το κλείσιμο της 13 να υπάρξει γενικός ξεσηκωμός αλλά προδωθήκαμε εκ των έσω. Ξενέρωσαν πολλοί και ξεφούσκωσε η φάση.

Ο κόσμος χρειάζεται άμεσα όραμα, ελπίδα, επιτυχίες.

Γιατί μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.


ΥΓ: Αυτό το άδειασμα μπορούσε να το δει κανείς και στην κοπή της πίτας του Κεντρικού μετά τον αγώνα στον κόσμο που πήγε. 

Σχόλια