Πάλι με χρόνια με καιρούς...

Στην κερκίδα μαγεία, στην ουσία...

Τα τμήματα βόλεϊ δεν κατάφεραν να πάρουν μια νίκη σε ένα από τα δύο ματς που διεξήχθησαν το Σάββατο σε Ρέντη και Κυψέλη. Το γυναικείο, αν και προηγήθηκε με 1-2, έχασε 3-2 και το αντρικό ηττήθηκε με 1-3. Το άσχημο της υπόθεσης δεν είναι ότι δεν κερδίσαμε έστω ένα από τα δύο ματς, αλλά ότι και στα δύο μια ενδεχόμενη νίκη, γνωρίζαμε εξαρχής πως θα ήταν υπέρβαση.


Από την μια λοιπόν δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον και να λέμε "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι" και από την άλλη υπάρχουν κάποια δεδομένα, κάποιες σκληρές αλήθειες, οι οποίες αν δεν ανατραπούν άμεσα, τότε το μέλλον δεν προβλέπεται ευοίωνο.

Όλοι γνωρίζουμε πως η αδυναμία μας να κοντράρουμε τον Ολυμπιακό στα ερασιτεχνικά είναι απόρροια δύο καταστάσεων που έχουν επικρατήσει τα τελευταία χρόνια.

Πρώτον,τα κλεμμένα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο που "χρυσώνουν" κάθε χρόνο με τουλάχιστον 25 εκατομμύρια τα ταμεία της ΠΑΕ τους και μπορούν να δίνουν ποσά ικανά, να τους διατηρούν στην πρώτη θέση των ερασιτεχνικών τους και δεύτερον η οικονομική ανεπάρκεια που υπάρχει σε όλο τον Σύλλογο, πλην του αντρικού μπάσκετ.

Αν δεν υπήρχε έστω ένα από αυτά, τότε η κατάσταση θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο συνδιασμός των δύο έχει καταντήσει τον Σύλλογο κομπάρσο σε όλα τα αθλήματα -πλην του αντρικού μπάσκετ-, έχει αναγκάσει τις ομάδες μας να παίρνουν μια νίκη στο τόσο απέναντι στον Ολυμπιακό και έχει χαμηλώσει πολύ απότομα το ταβάνι προσδοκιών του κόσμου μας.

Και το τελευταίο είναι το χειρότερο και το πιο επικίνδυνο. Ο κόσμος μας συνηθίζει στην ήττα από τον "αιώνιο αντίπαλο", στο χειροκρότημαα για την προσπάθεια που συνοδεύεται τις περισσότερες φορές με μη νικηφόρα αποτελέσματα και στον συμβιβασμό ότι ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι για πρωταθλητισμό.

Επιπλέον ο Σύλλογος έχει ξεχάσει τι σημαίνει Ευρώπη σε όλα τα αθλήματα, πλην του αντρικού μπάσκετ.

Αυτά είναι πολύ πιο εύκολο να τα κατανοήσετε αν σας βάλω αριθμούς αλλά συγχωρέστε με που δεν έχω την ψυχική δύναμη να το κάνω. Πόσα χρόνια έχουμε να παίξουμε Ευρώπη, πόσο έχουν διαφοροποιηθεί οι νίκες-ήττες με τον Ολυμπιακό στα ερασιτεχνικά αθλήματα και από πότε έχουμε να βιώσουμε τέτοια -γενική- ανομβρία τίτλων αντικατοπτρίζονται σε αριθμούς που τσακίζουν κάθε Παναθηναϊκή ψυχή και αξιοπρέπεια.

Αυτή η κατάσταση λοιπόν αν δεν σταματήσει άμεσα μαχαίρι, τότε θα "θρηνήσουμε" τον "πρωταθλητή σε όλα τα σπορ παντοτινό" και εκεί είναι που θα υπάρξει πραγματικά απότομη αλλοίωση DNA του κόσμου μας.

Για να σταματήσει λοιπόν αυτό, υπάρχουν δύο λύσεις.

Ή το κράτος βάζει ένα τέλος στο Ολυμπιακό παρακράτος και έτσι κλείνει η ψαλίδα και μπορείς με λίγα να πρωταγωνιστήσεις και να πάρεις πρωταθλήματα ή να βρεθούν επιχειρηματίες που θα βάλουν λεφτά να τρέξουν τα τμήματα και δεν θα αρκούνται σε απλές χορηγίες.

Επειδή λοιπόν το πρώτο δεν το θεωρώ πλέον πιθανό, ο φραγκάτος επιχειρηματίας είναι η μόνη λύση που θα σώσει τον Σύλλογο.

Απλά, κοφτά και ρεαλιστικά.

Γιατί ο κόσμος φάνηκε λίγος -και στο ποδόσφαιρο και στον Ερασιτέχνη- ,δεν στήριξε και δεν μπόρεσε να κρατήσει πρωταγωνιστή τον Σύλλογο.

Πονάει αλλά είναι αλήθεια. Και πολύ περισσότερο πονάνε οι ήττες από τον γαύρο πάλι...

Σχόλια