Όσο η γωνίτσα "καίει", υπάρχει ελπίδα...



Αποκλεισμός-ντροπή από τον Ατρόμητο στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος. Σημαντική νίκη στο μπάσκετ αντρών για τους 16 της Euroleague. Ήττες-πισωγυρίσματα για βόλεϊ αντρών και πόλο. Σταθερή πορεία του γυναικείου βόλεϊ. Ένα σκαλί κάτω παρά την νίκη επί του Ιπποκράτη το γυναικείο μπάσκετ.

Πορεία στο Περιστέρι και μετά επίσκεψη στο σπίτι του Κοντονή την Τετάρτη το απόγευμα. Καυτή ατμόσφαιρα από 15.000 κόσμο την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ.

Αυτή ήταν η Παναθηναϊκή επικαιρότητα των τελευταίων ημερών.

Το πιο σημαντικό γεγονός;
Ο Τάφος του Σαββάτου και τα 100-150 άτομα που ζωντάνεψαν ξανά την "γωνίτσα".

Γιατί; Θα το καταλάβετε αργότερα...

Μετά από χρόνια, η προσέλευση του κόσμου σε αγώνα στον Τάφο του Ινδού έπεσε απότομα, με αποτέλεσμα να μην...βγαίνει κερκίδα από το πέταλο.

Συνήθως λένε πως από κάτι κακό πάντα βγαίνει κάτι καλό και είχαμε το Σάββατο...επιστροφή στο παρελθόν και ζωντάνεψαν μνήμες από παλιά χρόνια όταν ακόμη ο Ερασιτέχνης και ο Τάφος δεν ήταν της...μόδας.

Όταν στους αγώνες βόλεϊ και μπάσκετ γυναικών υπήρχαν κάποια δεδομένα, τα οποία δεν άλλαζαν ό,τι κι αν γινόταν.

Ποια ήταν αυτά; Ένας σταθερός αριθμός ρομαντικών Παναθηναϊκών που είχαν όρεξη να κάνουν την φάση τους με φωνή και ένα τύμπανο το οποίο δεν θα σταμάταγε σε κανένα σημείο του αγώνα, όσο αδιάφορος κι αν ήταν ο αντίπαλος ή η εξέλιξη του.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δύο απλά συστατικά για να... βγει η φάση.

Όπερ και εγένετο!

Ο κόσμος στριμώχτηκε ξανά στην γωνίτσα, το τύμπανο χώθηκε ξανά ανάμεσα, τα σημαιάκια υψώθηκαν ξανά στην κερκίδα και μιας από τις πιο ωραίες φάσεις βγήκε ξανά στον Τάφο. Θαρρείς πως τέτοιου είδους κερκίδες στην γωνίτσα είχαν ξεχαστεί από τον χρόνο και άνηκαν σε περασμένα χρόνια.

Για αυτό, αυτός ο Τάφος ήταν ό,τι το καλύτερο. Γιατί όσο αυτή η γωνίτσα θα έχει παλμό, χρώμα και κόσμο τόσο δεν θα σβήνονται οι παλιές στιγμές που δημιούργησαν μια από τις πιο αυθεντικές πάστες Παναθηναϊκών. Όσο τα πράγματα στον Σύλλογο πάνε χάλια και αυτή η γωνίτσα συνεχίζει να "καίει", τόσο σίγουρο είναι πως τίποτα δεν θα πηγαίνει χαμένο και η φλόγα στην καρδιά πολλών για το τριφύλλι δεν σβήνει...

Για αυτό, όποιος νιώθει πως χάνεται και ξενερώνει να πηγαίνει εκεί πέρα να βρίσκει τον πραγματικό Παναθηναϊκό του εαυτό. Γιατί εκεί δεν μετράει τίποτα άλλο, παρά η αγάπη σου για τον Σύλλογο.

Αν μπορούσαν να χωθούν σε αυτήν την γωνίτσα έστω για ένα ματς όσοι Παναθηναϊκοί αγαπάνε τον Σύλλογο μόνο για τα ντέρμπι, τις νίκες, τις κούπες και τις Ευρωπαϊκές πορείες, όσοι διοικούντες πράττουν με τεχνοκρατικά κριτήρια δίχως να αναλογίζονται κάποιες Παναθηναϊκές σταθερές, όσοι είναι πιστοί για το χρονικό διάστημα που απαιτεί η μόδα και οι εποχές, τότε είναι σίγουρο πως και θα νιώσουν Παναθηναϊκά συναισθήματα που είτε είχαν ξεχάσει είτε αγνοούσαν την ύπαρξη τους και θα ξαναχωθούν και για ένα δεύτερο ματς...

Η ανάγκη να τραγουδάμε μόνο συνθήματα για τον Σύλλογο και όχι αντισυνθήματα και συνεχείς βωμολοχίες, να ξαναβγουν τα πλακάτ και τα σημαιάκια και να μην πηγαίνουμε πέταλο για 1013 άλλους λόγους εκτός από το να τραγουδάμε, είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Οι εποχές αλλάζουν και εμείς καλούμαστε να γυρίσουμε σε εκείνες που συμπεριφερόμασταν πιο ρομαντικά στην παιδική μας αγάπη.

Και αν μη τι άλλο ο Τάφος είναι ό,τι πρέπει για αυτήν την επιστροφή...


Σχόλια