Ποιος θα είσαι στις 21 Νοέμβρη;


Οι μέρες περνάνε και η 21η Νοέμβρη πλησιάζει. Την άποψη μου, ότι ο συγκεκριμένος αγώνας πρέπει να μην γίνει και να καταστεί σαφές πως με εντελώς ειρηνικό τρόπο πως με τους κλέφτες δεν παίζουμε, την γνωρίζετε. Δυστυχώς -με το δικό μου σκεπτικό πάντα- ο αγώνας όπως φαίνεται θα διεξαχθεί.

Με δεδομένο λοιπόν πως η ομάδα μας εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη θα κληθεί να αντιμετωπίσει αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει κάθε έννοια δικαίου, στο μυαλό γεννάται ένα βασανιστικό ερώτημα...

με τι
ψυχοσύνθεση θα ξυπνήσει κάθε Παναθηναϊκός την 21 Νοέμβρη. Ποιος θα είναι για εκείνη την μέρα;

Μοιραία όσοι έχουν ζήσει την ομάδα πριν τις τελευταίες δύο μαύρες δεκαετίες αρνούνται να συμβιβαστούν με την σκληρή πραγματικότητα. Όσοι μεγαλώσανε μέσα σε αυτά τα 19 χρόνια έχουν μάθει να ζουν με τον νόμο του Ολυμπιακού παρακράτους. Και όσοι πάλι γίνανε Παναθηναϊκοί στην μέση της διαδρομής των ετών της ξεφτίλας, αδυνατούν να γνωρίζουν το μέγεθος του Συλλόγου.

Πολλές φορές οι Παναθηναϊκοί βρισκόμαστε σε μια εσωτερική πάλη με τις σκέψεις μας και αυτό βγαίνει στην συμπεριφορά μας στο γήπεδο. Η φετινή χρονιά και το συγκεκριμένο ματς είναι ορόσημο για πολλούς. Είτε γιατί θα φτάσει το τέλος της εγκληματικής οργάνωσης, είτε γιατί θα ξεκινήσει η αρχή του τέλους της οικονομικής μας μιζέριας και της λιγοστής μας εξουσίας στον χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ να πως ότι αφουγκράζομαι απόλυτα αυτήν την άποψη, μιας και τα πάντα είναι θέμα timing και δεν ξέρω αν έχει έρθει.

Το ζητούμενο είναι λοιπόν ποιοι εαυτοί μας θα είμαστε το Σάββατο 21 Νοεμβρίου;

Αυτοί που έχουν ένα συσσωρευμένο μίσος για όλα αυτά που έχει υποστεί ο Σύλλογος αλλά και εμείς οι ίδιοι;

Αυτοί που θα έχουμε το ανάλογο πάθος για τα ματς με τον Ολυμπιακό και θα κυνηγήσουμε την νίκη μέχρι τελευταίο λεπτό κόντρα σε όλους και σε όλα;

Αυτοί που θα πάμε με αγανάκτηση για την διοικητική και οικονομική μας αδυναμία να χτυπήσουμε το τέρας τόσα χρόνια;

Αυτοί που θα πάμε με σκεπτικό να προστατέψουμε την έδρας μας και να μην μπει η Λεωφόρος σε μεγάλους μπελάδες;

Αυτοί που θα πάμε σαν ζόμπι χωρίς δύναμη ναι αισθανθούμε και να νιώσουμε την παραμικρή συγκίνηση; Μόνο και μόνο επειδή το γήπεδο είναι στην κουλτούρα μας;

Ή αυτοί που θα καταφέρουμε να το ζήσουμε κι αυτό και...να μην πατήσουμε καν σε ακόμη ένα ματς στημένου πρωταθλήματος;


Δεν μπορώ να ξέρω με τι ψυχολογία θα πάει ο καθένας στο γήπεδο. Είναι αγώνας...ειδικών συνθηκών. Επιφυλάσσομαι...ακόμη και για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σχόλια