Mην προσπαθούμε να μοιάσουμε στο τέρας...

Αν δεν αντέχετε "νερόβραστες" απόψεις σε πράσινα sites και θέλετε μόνο ουγκ ουγκ μην το διαβάσετε.


Υπάρχουν κάποιες αλήθειες. Η βασική αρχή είναι πως στην Ελλάδα, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει αθλητισμός. Βασικά οι νέες γενιές δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει.

Οι παράγοντες που "κυβερνούν" τα αθλητικά σωματεία είναι παραδείγματα προς αποφυγή και βρίσκουν διέξοδο για να διαπράξουν κάθε μορφή κατακριτέας ενέργειας υπάρχει.

Ο κόσμος προετοιμάζεται να πάει γήπεδο για να ζήσει πόλεμο και όχι αγώνα.

Οι αθλητές εκμεταλλεύονται τις εκάστοτε έδρες τους με τον λάθος τρόπο.

Και κανείς δεν μιλάει. Γιατί όλοι τρέφονται από αυτό.

Οι κερκίδες πολλές φορές είναι γεμάτες από τύπους με κράνη και full face.

Τα ΜΜΕ λατρεύουν να καταδικάζουν επεισόδια γιατί αν δεν υπήρχαν τότε δεν θα υπήρχαν κι αυτές.

Όλοι έχουμε χάσει την μπάλα γιατί πολύ απλά δεν ενδιαφερθήκαμε να την δούμε.

Σχετικά με χθες...

ασχέτως πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο Σπανούλης με την χειρονομία που έκανε, αφού ήξερε πως θα προκαλέσει, δεν έκανε κάτι το οποίο πρέπει να τον σκοτώσεις και να μπουκάρεις μέσα στο γήπεδο. Αν το έκανε κάποιος δικός μας στο Σεφ, μάγκα θα τον ανεβάζαμε αρχιδάτο θα τον κατεβάζαμε.

Καθόμαστε και λέμε πως δεν έπρεπε ο συγκεκριμένος να έχει τέτοια αντίδραση λόγω του περάσματος του από τον Παναθηναϊκό.

Μα τι μαλακίες λέμε; Δέθηκε ποτέ ένας επαγγελματίας πραγματικά με μια ομάδα για να απαιτούμε να σεβαστεί πράγματα; Ή μήπως πιστεύετε πως οι τωρινοί μας παίκτες αγαπάνε τον Σύλλογο και σέβονται τα ιδεώδη του; Αύριο αν σκάσει με λευκή επιταγή ο Αγγελόπουλο ή αν πάει το μπάσκετ στον Ερασιτέχνη, πόσοι από αυτούς θα μείνουν στην ομάδα μας; ΚΑΝΕΝΑΣ.

Τι θέλω να πω με αυτό;

Πως οι μόνοι που σε ένα γήπεδο είμαστε αυθεντικοί, είμαστε εμείς. Ο κόσμος που πάει και πληρώνει για να στηρίξει τον Σύλλογο. Οι παίκτες είναι περαστικοί.

Όχι μάγκες, δεν ήταν προκλητική η χειρονομία του Σπανούλη. Κόμπλεξ έβγαλε. Δεν ήταν λόγος για να μπουκάρει κόσμος μέσα στο γήπεδο. Αν δεν το καταλαβαίνετε, τότε δεν υπάρχε τρόπος να το εξηγήσω. Απλά νιώθουμε μέσα μας πως δεν πρέπει να ανεχόμαστε τίποτα.

Από την μια δεν θέλουμε οι αντίπαλοι να πανηγυρίζουν όταν νικάνε (νίκησαν μέσα στο ΟΑΚΑ, ξέρετε πόσο σημαντικό είναι για αυτούς;) και από την άλλη θέλουμε να πετάμε δυναμιτάκια στους πάγκους και ενίοτε φωτοβολίδες για να..κάνουμε πιο έδρα την έδρα.

Αρρώστεια. Μοιάζουμε στο τέρας και χαμπάρι δεν παίρνουμε...