Σαν σήμερα: Οι Παναθηναϊκοί έστειλαν σπίτι τους Βαρδινογιάννηδες


Η 13η του Απρίλη αποτελεί μια ξεχωριστή ημερομηνία για κάθε Παναθηναϊκό. Την χρονιά που ο Σύλλογος γιόρταζε τα 100 χρόνια ιστορίας του, ο κόσμος αποφάσισε να βάλει ένα stop στο καταστροφικό παιχνίδι που έπαιζε ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και σταδιακά αλλοίωνε την ιστορία του μεγαλύτερου αθλητικού σωματείου της χώρας. Το ραντεβού είχε δοθεί για τις 4 το μεσημέρι στο Πεδίον του Άρεως και όλοι περίμεναν να δουν τι ανταπόκριση θα υπήρχε από τον κόσμο. Αν θα υπήρχε ή θα ήταν μόνο οι οργανωμένοι. Δεν ήξεραν. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε...

40.000 Παναθηναϊκοί πλημμύρισαν το Πεδίο. Η πορεία για το γήπεδο ξεκίνησε αρκετή ώρα αργότερα, μιας και πολύς κόσμος που ερχόταν από την επαρχία είχε κολλήσει στην Εθνική Οδό και θα ήταν ιστορικό λάθος αν δεν περιμέναμε τα αδέρφια μας να ξεκινήσουμε όλοι μαζί προς το όνειρο.

Ο πιο
υπερήφανος λαός στην χώρα βγήκε στον δρόμο να τα βάλει με την πιο ισχυρή οικογένεια στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε επιστροφή, δεν χωρούσαν δεύτερες σκέψεις. Ο Παναθηναϊκός κόσμος δεν μπορούσε να συνεχίσει να ανέχεται το θέατρο παραλόγου που παιζόταν. Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ήταν έρμαιο μιας οικογένειας που όχι μόνο δεν είχε σαν προτεραιότητα τον Σύλλογο, αλλά δεν τον έβλεπε καν σαν μια σημαντική μπίζνα. Αδιαφορούσε για την σταδιακή παρακμή του και δεν έψαχνε τρόπους για να τον διαφυλάξει και να τον προστατέψει από την λαίλαπα Κόκκαλη. Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Συλλόγου ήταν στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ενδιαφερόταν. Απλά είχε τοποθετήσει ανθρώπους σε διάφορα πόστα για να φαίνεται πως λειτουργεί.

Οι Παναθηναϊκοί στις 13/04/2008 έκαναν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία του Συλλόγου, γιόρτασαν τα 100 χρόνια (κάτι που δεν έκαναν οι διοικήσεις ως όφειλαν) του με έναν μεγαλοπρεπέστατο τρόπο και έκαναν πράξη το σύνθημα "δύναμη σου, μόνο οι οπαδοί σου".

Ο αριθμός των 40.000 σε άλλους λέει πολλά, σε άλλους τίποτα. Εκείνη η μέρα ξεχείλιζε από συναίσθημα και οργή για μια αιώνια αγάπη που δεν τύχαινε του σεβασμού που άξιζε. Εκείνο το μεσημέρι έβλεπες στα πρόσωπα όλων που κατέβαιναν την Αλεξάνδρας, που ερχόντουσαν με τρένα και λεωφορεία την σπίθα στα μάτια τους πως πάνε να διεκδικήσουν το δικαίωμα στο όνειρο, την χαρά πως θα γίνουν ο λόγος για να ανατραπεί μια πάγια κατάσταση που γκρίζαρε μέρα με την μέρα τον πράσινο έρωτα τους. Η επιτυχία εκείνου του ειρηνικού συλλαλητηρίου ήταν ότι βγήκαν έξω όλοι οι Παναθηναϊκοί. Από πιτσιρικάδες και παιδιά με τους γονείς τους, μέχρι ανθρώπους που έχουν ζήσει κάτι λιγότερο από τα 100 χρόνια του Συλλόγου. Ότι απλοί άνθρωποι είχαν βγει στα μπαλκόνια τους σε όλη την Αλεξάνδρας και κουνούσαν με χαμόγελο σημαίες, τραγουδούσαν τα συνθήματα και αποτελούσαν μέρος αυτού του κύμματος που ήταν ικανό να παρασύρει όποιον περνούσε στον διάβα του.

Η σημερινή ημερομηνία είναι ημέρα γιορτής για κάθε Παναθηναϊκό και η πιο τρανή απόδειξη ότι ο κόσμος του Συλλόγου είναι πιο δυνατός από τον κάθε λεφτά. Δυστυχώς αυτό στην πορεία το ξεχάσαμε και μείναμε πολύ λίγοι. Ελπίζω να το ξαναθυμηθούμε...


ΥΓ: Αυτοί που τότε τους 40.000 τους μέτραγαν 6.000 είναι οι ίδιοι που σήμερα λένε πως αυτή η μέρα αποτέλεσε την απαρχή για την πτώση του Συλλόγου. Εκτός ότι η φούσκα στον Ερασιτέχνη θα έσκαγε με 1-2 χρόνια καθυστέρηση, το συλαλλητήριο αυτό επίσης θα έπαιρνε αναβολή για λίγα χρόνια αργότερα αφού η αδιαφορία της οικογένειας Βαρδινογιάννη για την ομάδα είχε δημιουργήσει μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Kαι θα ήταν πολύ πιο σωστοί αν μόνοι τους αποδεχόντουσαν ότι δεν καίγονται για τον Σύλλογο και τον άφηναν ελεύθερο σε κάποιον άλλο. Όμως δεν θέλανε ούτε να το σκέφτονται. Έτσι ο κόσμος πήρε τα ρίσκα και αυτά έχουν το κόστος τους. Όμως όταν παίρνονται με βάση την αγάπη τότε οι θετικές συνέπειες αργά ή γγρήγορα έρχονται. Και κάνουν μπαμ...

ΥΓ2: Αυτή η κάμερα πάνω στην ταράτσα του ξενοδοχείου που τράβαγε... μια ιστορική φωτογραφία που ακόμη δεν έχει βρεθεί. Γιατί λογικά δεν πρέπει να βρεθεί...


Σχόλια