Δυστυχώς τα έχουμε μπερδέψει...

Για ακόμη μια σεζόν ο κόσμος του Συλλόγου θα έχει την χαρά να παρακολουθήσει τα μεγάλα Ευρωπαϊκά ματς, διεκδικώντας μια θέση στο Final 4 της Μαδρίτης

Με αφορμή την πρόκριση μας -μέσω της Μακάμπι- στα προημιτελικά της Euroleague και με την σειρά των αγώνων ενάντια στην πολύ ανώτερη ποιοτικά TΣΣΚΑ, διάβασα και άκουσα σχόλια Παναθηναϊκών που πραγματικά με παραξένεψαν.

Μιλάνε για σμίκρυνση του μπασκετικού Παναθηναϊκού που πάει ως outsider απέναντι στους Ρώσους για ακόμη μια σεζόν, αναφέρονται με απαξιωτικά σχόλια στην ομάδα, στον προπονητή και στον Δ.Γιαννακόπουλο και υποβαθμίζουν την πρόκριση μας στα προημιτελικά της διοργάνωσης.

Καταρχάς, θεωρώ πως δεν χρειάζεται να
δικαιολογηθώ ώστε να μην παρεξηγηθώ ότι κάνω αβάντες στον Δ.Γιαννακόπουλο. Η άποψη μου έχει πολλούς...αστερίσκους και σίγουρα δεν έχει κανένα αλάθητο στα μάτια μου εδώ και χρόνια. Όμως μην ισοπεδώνουμε τα πάντα...

Το μπασκετικό τμήμα από το καλοκαίρι του 2010 ξεκίνησε να μαζεύεται οικονομικά, να βάζει φρένο στα πλουσιοπάροχα συμβόλαια των προηγούμενων ετών και να ξεκινάει σταδιακά την δική του δημοσιονομική πολιτική.

Το καλοκαίρι του 2012 έκλεισε ο πιο πετυχημένος κύκλος ομάδας σε οποιοδήποτε άθλημα στην Ελλάδα και ένας από τους 3 μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Η αποχώρηση των αδερφών Γιαννακόπουλων από την διοίκηση και του Ζ.Ομπράντοβιτς με τον Δ.Ιτούδη από τον πάγκο της ομάδας σήμανε και το τέλος μια χρυσής εποχής.

Την σκυτάλη πήρε ο Δ.Γιαννακόπουλος με τους πάντες να τον περιμένουν στην γωνία και αράδες κριτικής έτοιμες να δημοσιευτούν στην πρώτη στραβή. Ακόμη και από αυτήν εδώ την γωνιά. Κάτι που ήταν απόλυτα φυσιολογικό, αφού λίγο καιρό πριν είχαμε χάσει την ιδεατή Παναθηναϊκή κατάσταση 13 ετών και δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο.

Τις τελευταίες 2,5 σεζόν λοιπόν, ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και έχει τρεις συμμετοχές στα προημιτελικά της Εuroleague. Ή αλλιώς δεν έχει χάσει τίτλο στην Ελλάδα νικώντας με κάθε τρόπο τον αιώνιο αντίπαλο και έχει φτάσει μια νίκη μακριά από το Final 4 και τις δύο προηγούμενες χρονιές, με την φετινή να μην ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει.

Κι όμως πολλοί γκρινιάζουν γιατί δεν βλέπουν αυτά που έβλεπαν επί Ομπράντοβιτς και χαρακτηρίζουν την ομάδα ως χαμηλοτάβανη. Προφανώς και η ομάδα δεν παίζει όπως επί Ζοτς, προφανώς και η ομάδα έχει χαμηλώσει ταβάνι αφού δεν θεωρείται πλέον ένα απο τα φαβορί για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού.

Όμως όταν δεν εκτιμούμε την πραγματική αξία να προκρίνεσαι συνεχώς στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης υπάρχει θέμα. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται με μια εντελώς νέα ομάδα για δεύτερη φορά τα τελευταία 3 χρόνια (το 2013) που όμως τώρα απαρτίζεται κυρίως με νέους (κι ας τραβάνε το μεγαλύτερο κουπί οι περισσότερο έμπειροι και το rotation δεν είναι τόσο μεγάλο).

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει ναι είσαι ξανά στα προημιτελικά της Euroleague και να κοντράρεις budgets που ξεπερνάνε τα 30 και 40 εκατομμύρια;

Προφανώς ο στόχος του Παναθηναϊκού είναι τα Ευρωπαϊκά και όχι οι συμμετοχές στα προημιτελικά και οι αποκλεισμοι στα πέμπτα παιχνίδια. Όμως μην περνάμε ως δεδομένο την πρόκριση στους 8, ειδικά φέτος. Ξέρετε τι σημαίνει για τους πιτσιρικάδες να συμμετάσχουν σε ομάδα που παίζει την πρόκριση της στο Final4; Θυμάστε τι είχε δηλώσει ο Δ.Διαμαντίδης στην έναρξη της σεζόν; Πως στόχος της ομάδας είναι να περάσει στο Top16. Γιατί ήταν μια νέα ομάδα αποτελούμενη κυρίως από άπειρα παιδιά. Κάτι θα ήξερε λοιπόν για να το έλεγε. Ή μήπως εμείς πάλι ξέρουμε καλύτερα;

Για 13 χρόνια είχαμε την ευλογία να ζήσουμε την ιδεατή Παναθηναϊκή κατάσταση. Είχαμε τους καλύτερους προέδρους, την καλύτερη διοίκηση, τον καλύτερο προπονητή, το καλύτερο προπονητικό τιμ και τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης. Και όλοι αυτοί λειτουργούσαν έχοντας διακριτούς ρόλους σαν οικογένεια. Δεν ήταν φωτοβολίδα 1-2 σεζόν αλλά 13 ολόκληρα χρόνια. Και εμείς το συγκρίνουμε με το τότε. Όμως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές -και εμένα μου πήρε μπόλικο καιρό- και να αντιληφθούμε πως εκείνη η χρυσή περίοδος πέρασε. Να συγκρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με τότε είναι άδικο. Δυστυχώς αυτήν την κατάσταση δεν θα την βιώσουμε ξανά. Συμβαίνει μια φορά στα 50 χρόνια στον παγκόσμιο αθλητισμό και αν. Μπορεί τα κατορθώματα να επαναληφθούν αλλά θα είναι με άλλη μορφή.

Οπότε ας κοιτάξουμε αυτό που έχουμε τώρα και να δούμε πως με τόσους πιτσιρικάδες ο Παναθηναϊκός είναι στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Και αν αποκτήσει μια ηρεμία στο ρόστερ και στον πάγκο του, σταματώντας τις πολλές αλλαγές κάθε καλοκαίρι τότε είναι δεδομένο πως θα φτάσει ψηλότερα.

Την Τρίτη ξεκινάει η σειρά αγώνων με την ΤΣΣΚΑ. Σε κανέναν δεν αρέσει που είμαστε το...απόλυτο outsider αλλά η ζωή κύκλους κάνει, θέλουμε δεν θέλουμε...

Σχόλια