Άποψη αναγνώστη για το αν άξιζε η ομάδα κάτι παραπάνω από τους 2 βαθμούς στο Europa League

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα πάμε να δούμε κάποια πράγματα γενικά περί του ποδοσφαίρου.

Καλώς ή κακώς δεν είμαστε στη δεκαετία του 80 και του 90 αλλά αντιθέτως στη στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των μικρών αποστάσεων όπου οι παίχτες παίζουν όλοι μαζί στα 25-30 μέτρα, το τρέξιμο είναι το Α και το Ω. Φυσικά το καλύτερο από όλα είναι να βρεις παίχτες ειδικά στο χώρο του κέντρου που να μπορούν και να τρέχουν και να δημιουργούν. Αλλά αυτοί οι παίχτες πολύ απλά δεν έρχονται στο Ελληνικό πρωτάθλημα να βάλουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα.

Φυσικά μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι στο
αργό ελληνικό ποδόσφαιρο όπου οι περισσότερες ομάδες κλείνονται πίσω από τη σέντρα για να πάρουν το βαθμό της ισοπαλίας οι παίχτες που ξέρουν μπάλα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Πράγματι αυτή η άποψη είναι σωστή όταν όμως μιλάμε για παίχτες που αγωνίζονται στη θέση του κουμανταδόρου, κοινώς του δεκαριού όπως λέγαμε παλιότερα και όχι απλώς να είναι τεχνίτες.

Σε αυτό λοιπόν το σημείο είναι που την πατάνε όλοι οι προπονητές που έχουν έρθει από το εξωτερικό να δουλέψουν στην Ελλάδα την πατάνε....

Αυτοί λοιπόν επειδή βλέπουν ότι το ποδόσφαιρο στη χώρα είναι αργό σου λένε "θα φέρω εγώ τους παίχτες που ξέρω τους τεχνίτες, οι οποίο ναι μεν είναι αργοί και δεν παίζουν στις ομάδες τους αλλά επειδή ακριβώς το ποδόσφαιρο που παίζουν οι άλλες ομάδες του πρωταθλήματος είναι αργό αυτοί οι παίχτες θα κάνουν τη διαφορά ."

Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Γιατί ακριβώς τα γήπεδα τα ελληνικά δεν προσφέρονται για να παίξουν οι ομάδες στρωτό ποδόσφαιρο. Τι να πρωτοπούμε. Για την ποιότητα του αγωνιστικού χώρου, το σκληρό ποδόσφαιρο που αφήνουν οι διαιτητές να παίζεται ή για τις μικρές διαστάσεις που έχουν τα περισσότερα γήπεδα στην Ελλάδα και όταν παίζουν 11 παίχτες πίσω από τη μπάλα άντε να ανοίξεις τις άμυνες τους. (φανταστείτε ότι οι διαστάσεις των αγωνιστικών χώρων των περισσοτέρων γηπέδων στο εξωτερικό είναι 105χ68 ενώ εδώ στην Ελλάδα μόνο 4 γήπεδα έχουν αυτούς ή μεγαλύτερους αγωνιστικούς χώρους, το ΟΑΚΑ, η Λεωφόρος, η Τούμπα και το Καραϊσκάκη).

Έτσι λοιπόν με την παραπάνω νοοτροπία που σας έγραψα ο κ. Αναστασίου πήγε και πήρε του αργούς Πράνιτς, Μέντες, Πέτριτς, Μπουι και Μπαϊράμι και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο την πάτησε. Το χειρότερο όμως που κάνει είναι ότι εμμένει στα λάθη του και δεν τα διορθώνει. Όχι μόνο για τους παίχτες αλλά γενικότερα με τις προπονητικές επιλογές που κάνει.

Πως κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι στο χτεσινό παιχνίδι έβγαλε τον Ντίνα που ήτα από τους καλύτερους παίχτες της ομάδας για να βάλει τον εξαφανισμένο Πράνιτς. Πώς να εξηγήσει κανείς ότι στο παιχνίδι με την Εστορίλ στην Πορτογαλία ξεκινάει Πέτρις, Πράνιτς και Μπαϊράμι βασικούς με την ομάδα να μην κάνει ούτε μία ευκαιρία για γκολ. Πώς να εξηγήσει κανείς ότι όταν είναι στα καλά του ο Μέντες προτιμάει αυτόν για τη θέση του αμυντικού χαφ αντί του Λαγού. Πώς να εξηγήσει κανείς τη μη χρησιμοποίηση του Ρισβάνη στο ελληνικό πρωτάθλημα, που χτες που έπαιξε ήταν αρκετά καλός και τη συνεχή χρησιμοποίηση του Σίντελφελντ, πώς να εξηγήσει τη χρησιμοποίηση του Μπούρμπου ή του Τριανταφυλλόπουλο ως δεξιού μπακ αντί για κεντρικού αμυντικού. Πως, πως, πως..

Τα πως και τα γιατί για τον κ. Αναστασίου είναι πολλά.

Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ο Αναστασίου με τις εμμονές του, έχει αδικήσει τόσο την ομάδα όσο και τον ίδιο τον εαυτό του.

Για να τελειώσω λοιπόν και το e.mail μου, η απάντηση στο ερώτημα για το ε αν ε αν τελικά ο Παναθηναϊκός άξιζε να έχει μόνο δύο βαθμούς στον όμιλο του είναι σίγουρα αρνητική.

Όχι δεν τους άξιζε. Άξιζε πολύ περισσότερους βαθμούς να έχει αλλά δυστυχώς οι εμμονές του προπονητή του σε συγκεκριμένα πρόσωπα του στέρησαν τη δυνατότητα να προσπαθήσει να παλέψει για κάτι καλύτερο..