Περί Ελληνοποίησης...

Εμείς και του χρόνου κλασικά εκεί θα είμαστε..

Η λέξη Ελληνοποίηση φαίνεται πως θα είναι για αυτό το καλοκαίρι της μόδας στα του μπάσκετ και θα φορεθεί αρκετά από δημοσιογράφους, κόσμο και ΚΑΕ. Όμως για να μην βγει ντεμοντέ γρήγορα, πρέπει να εφαρμοστεί σωστά και με μια υποτυπώδη λογική.

Tο πρώτο και βασικό βήμα έγινε με την ανακοίνωση του νέου μας προπονητή και από δω και στο εξής η μεταγραφολογία θα χτυπήσει ...πράσινο. Ήδη έχουν ακουστεί πολλά ονόματα υποψήφιων στόχων και από χθες έγινε γνωστό πως θα έχουμε και απρόσμενες αποχωρήσεις μερικών εκ των διακριθέντων του φετινού ρόστερ. Όλα αυτά στον βωμό της Ελληνοποίησης και στην δημιουργία βασικού κορμού για τα επόμενα...αρκετά χρόνια.

Όμως Ελληνοποίηση από Ελληνοποίηση έχει διαφορά και ο καθένας μπορεί να την εκλαμβάνει αλλιώς στο μυαλό του. Με βάση λοιπόν αυτά που γράφονται από δημοσιογράφους προσκείμενους στον Δ.Γιαννακόπουλος, η ομάδα πάει για σχεδόν νέο μίνι-ξήλωμα και θα κινηθεί κατά κύριο λόγο στην εφηβική Ελληνική αγορά. Όμως έτσι όπως φαίνονται στα μάτια μου, κάτι δεν μου κάθεται καλά...

Πέρυσι το καλοκαίρι όταν το ποδοσφαιρικό τμήμα έκανε ολικό ξήλωμα στο ρόστερ είχα γράψει κάτι που εν τέλει αποφεύχθηκε και τα αποτελέσματα ήταν ευρεγετικά (με βάση τις ...χρεωκοπημένες συνθήκες). Ότι όταν πας να φρεσκάρεις την ομάδα με νέους και ταλαντούχους παίκτες πρέπει να την "προστατεύσεις" και με πιο έμπειρους παίκτες. Γιατί αν ρίξεις μέσα στην σαιζόν πιτσιρικάδες που βασίζονται πάνω στο ταλέντο τους, είναι πολύ πιθανό να καούν. Θα μου πείτε τώρα πως στο μπάσκετ δεν είναι το ίδιο και πως έχεις τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο μπασκεμπολιστά της τελευταίας δεκαετίας στο ρόστερ σου, μαζί με τον Φώτση που από πριν τα 20 του σηκώνει Ευρωπαϊκά. Όπως επίσης έχεις και έναν Ιβάνοβιτς που αν μη τι άλλο δεν είναι πρωτάρης σε τέτοιο επίπεδο.

Όμως μιλάμε για το μπάσκετ που μέχρι και φέτος σηκώνει την μια κούπα μετά την άλλη. Ο Δ.Γιαννακόπουλος είπε πως θα κατεβάσει τον πήχη, θα αποφύγει τα μεγάλα λόγια και πως τα κύπελλα δεν είναι αυτοσκοπός. Και αυτά γιατί πρέπει να χτίσουμε την νέα ομάδα και να την στελεχώσουμε με έναν Ελληνικό κορμό παικτών. Όμως Ελληνοποίηση δεν σημαίνει απαραίτητα και να γίνουμε από μόνοι μας χαμηλοτάβανοι. Δεν χρειάζεται να διώξεις βασικούς σου παίκτες για να δημιουργήσεις έναν νέο κορμό. Ούτε αυτός ο κορμός πρέπει να δημιουργηθεί μέσα σε ένα καλοκαίρι και κανείς δεν σου εγγυάται πως ό,τι Έλληνα πάρεις φέτος θα είναι και πρωταγωνιστής σου για τα επόμενα χρόνια.

Όταν μετακομίσαμε στο Σπόρτιγκ το καλοκαίρι του 2002 και παράλληλα η ΚΑΕ έμπαινε σε οικονομική πολιτική λιτότητας αφήνοντας τον Μποντιρόγκα να φύγει για την Βαρκελώνη και τον Παύλο Γιαννακόπουλο να φεύγει -στους τύπους- από το τιμόνι της, είχαμε στον πάγκο έναν άνθρωπο δοκιμασμένο, πετυχημένο στα του οίκου μας και απολάμβανε την -σχεδόν- απόλυτη εμπιστοσύνη της Παναθηναϊκής οικογένειας. Επίσης δεν είχαμε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο όπως τον Ολυμπιακό για να φοβόμαστε μην χάσουμε τα σκήπτρα μας στην Ελλάδα.

Η τότε ομάδα που ξεκίνησε να δημιουργείται, χτίστηκε πάνω στο πλάνο του Ζ.Ομπράντοβιτς και που θυμίζει το φετινό. Αναζήτηση των καλύτερων Ελλήνων παικτών και σταδιακή δημιουργία Ελληνικού κορμού για τα επόμενα χρόνια. Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης, Σπανούλης και Περπέρογλου αποτέλεσαν τα πιο βαριά ονόματα της Ελληνικής ομάδας που κατακτούσε τα πάντα στο πέρασμα της. Ζυμώθηκαν σταδιακά, δίπλα από έμπειρους παίκτες και δεν αποκτήθηκαν μέσα σε ένα καλοκαίρι.

Το λέω αυτό γιατί νιώθω πως αυτή η Ελληνοποίηση επείγει όσο τίποτα να γίνει μέσα σε αυτό το καλοκαίρι, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρέπει να γίνει τόσο άμεσα μαζεμένη και δεν μπορεί να αποδώσει απόλυτα από την ερχόμενη σαιζόν. Δεκτό ότι ο Ολυμπιακός έχει μαζέψει πολλούς καλούς Έλληνες αλλά και ο Παναθηναϊκός, αν πχ φέρει τον Καλάθη και τον Βουγιούκα, δεν είναι τόσα χιλιόμετρα πίσω.

Η Ελληνοποίηση για μένα λοιπόν πρέπει να γίνει σταδιακά και σε κάθε καλοκαίρι να γίνονται 3-4 προσσθαφαιρέσεις. Δεν υπάρχει λόγος να αφήσεις παίκτες που λιγουρεύεται όλη η Ευρώπη και μεταξύ αυτών και ο βασικός σου αντίπαλος στην Ελλάδα. Ελληνοποίηση δεν σημαίνει απαραίτητα και χαμηλώνω τον πήχη μου στην Ευρώπη.

Το καλοκαίρι του 2002 που ο Ζοτς ξεκίνησε να κάνει μέσες-άκρες αυτό που πάμε να κάνουμε πάλι τώρα, είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα δύο χρόνια να τρώμε μπάτσες στην Ευρώπη και από τον τρίτο χρόνο και μετά να είμαστε μέσα στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Είναι οξύμωρο που ενώ κατακτήσαμε το νταμπλ υπάρχει μεγαλύτερη φουρτούνα σκέψεων σε εμάς παρά στον γαύρο. Μακάρι αυτή η Ελληνοποίηση να πετύχει, να δούμε του χρόνου πιο όμορφο μπάσκετ, ο Διαμαντίδης να αρχίζει να βρίσκει στο πλάι του άξιους συμπαραστάτες και να μην κάνουμε έστω και μίνι αποχή από την αγαπημένη μας συνήθεια, να σηκώνουμε κούπες.

Όπως και να χει, ένα είναι το σίγουρο.. πως το τμήμα μπαίνει εκ νέου σε μια νέα περίοδο.


ΥΣ: Το καλοκαίρι του 2012 γκρινιάζαμε όλοι 10 φορές περισσότερο και το αποτέλεσμα ήταν δύο νταμπλ, δύο αποκλεισμοί στα προημιτελικά και κακό μπάσκετ, με εξαίρεση μικρές περιόδους. Φέτος οι συνθήκες είναι προφανώς πολύ καλύτερες...