Σαν να ζωντάνεψε το παρελθόν...

Περιμένοντας το μστς με τον Όφη τις προηγούμενες ημέρες, δεν προσπαθούσα να το συνδιάσω με κάποιο αντίστοχο αγώνα των προηγούμενων ετών. Ήταν ένας ημιτελικός απέναντι σε μια ομάδα που μας είχε κερδίσει στον πρώτο αγώνα και...αυτό.


Κατεβαίνοντας την Τσόχα για να στρίψω στην Παναθηναϊκού, κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος και αυτό το απόγευμα θα μου θύμιζε εικόνες από το παρελθόν. Όλο το στενό τίγκα κόσμο, ο ήλιος να μην έχει πέσει ακόμη, το πράσινο να κυριαρχεί και οι κουβέντες να δίνουν και να παίρνουν. Όλοι μιλούσαν για την πρόκριση και τον τελικό με τους γαύρους ή τα παόκια στο ΟΑΚΑ. Η είσοδος στο πέταλο δεν άργησε να γίνει, υπό την ιαχή των συνθημάτων που σε ανάγκαζαν να μπεις φτιαγμένος στο γήπεδο.

Αυτό ήταν. Η ατμόσφαιρα άρχιζε να θυμίζει ακόμη πιο έντονα σκηνές από παλιά. Είναι κάτι που δεν εξηγείται με λέξεις και σίγουρα αυτήν την ατμόσφαιρα δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να την φτιάξεις κάπως. Απλά συμβαίνει. Και έτσι συνέβη και το απόγευμα της Τετάρτης. Οι γύρω φάτσες, τα καπνογόνα, τα βαρελάκια, τα χρώματα, η τρέλα.. όλα αυτά συνέθεσαν αυτό το μείγμα που με έβαλαν να αναρωτηθώ πόσα χρόνια είχα να ζήσω κάτι τέτοιο και πόσο ανάγκη έχω τέτοιες ατμόσφαιρες.

Ο στόχος ήταν τόσο ξεκάθαρος οπότε η φωνή, το μυαλό και η ψυχή λειτουργούσαν μόνο για αυτόν. Η ομάδα κάνει την είσοδο της, το ματς ξεκινάει και όλο το γήπεδο να φωνάζει με τρέλα να τους κερδίσουν. Αυτό κι αν είχα να το ζήσω χρόνια... Μια Λεωφόρος από τα παλιά, όπου το πέταλο θα πετάει φωτιές (κι ας είχε νεκρά διαστήματα αρκετές φορές) και οι κεντρικές θα είναι στην τσίτα. Λεωφόρος!

Η... αναβίωση της Λεωφόρου ήρθε κι έδεσε με την παρουσία της ομάδας στο χορτάρι. Παίκτες παθιασμένοι, με αγωνιστική ταυτότητα που ξέρανε τι ζητάνε και ήταν τόσο επιθετικοί ώστε να το αποκτήσουν. Στην Λεωφόρο έπαιζαν, πως να μην παραταχθούν άλλωστε επθετικά;

Το πρώτο γκολ να μπαίνει, η Λεωφόρος να αρχίζει να τρέμει και τα πανηγύρια να δίνουν την θέση τους, στο άγχος και την ταχυκαρδία. Αλήθεια, πόσο καιρό είχα να αγχωθώ τόσο για ματς της ομάδας; Έπαιζα μια πρόκριση μέσα στο σπίτι μου, που όμως θα σήμαινε πολύ περισσότερα από μια απλή πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου. Το άγχος να μαζεύεται και μόνο η φωνή για τα συνθήματα να το ξεγελάει. Ώσπου... θα κάνει την εμφάνιση του το δεύτερο γκολ, θα συνοδευτεί και με το τρίτο και στην Λωφόρο ξεκινάει το πάρτι! Πάρτι που θα συμμετέχει όλο το γήπεδο και ο κόσμος δεν θα βαρεθεί α χειροκροτάει αυτήν την ομάδα!

Η μόνη περίπτωση να πιάσετε για τι συναίσθημα ακριβώς μιλάω -γιατί με λέξεις σχεδόν ανέφικτο να το μεταδώσω- είναι να το νιώσατε κι εσείς εκείνη την ώρα. Σαν να άνοιξε μια τρύπα στον χρόνο και να χωθήκανε μέσα στο γήπεδο και τα γύρω στενά στιγμές και εικόνες από το παρελθόν που τις είχαμε καλά κρυμμένες μέσα μας και σχεδόν τις είχαμε ξεχάσει.

Ακόμη και τα ole των παικτών -που δεν μου άρεσαν- σου πέταγαν κατάμουτρα εικόνες και βράδια γεμάτα αστέρια. Σαν να ζωντάνεψε το παρελθόν... σαν γιατί στην ουσία βλέπαμε μπροστά μας το μέλλον και αυτά που θα ζήσουμε ενωμένοι με αυτήν την ομάδα σε Ελλάδα και Ευρώπη μέσα στην Λεωφόρο μας. Ζωντάνεψε το μέκλλον και μας έκλειναν το μάτι οι επόμενες μεγάλες στιγμές...