Πανάθα ξανά ...όπως Juve!

To καλοκαίρι του 2006 ,η άλλοτε "Μεγάλη Κυρία" έφτασε στην απόλυτη απαξίωση ,στο ναδίρ της πλούσιας ιστορίας της πέφτωντας στην Serie B ,χάνοντας δύο τίτλους και μεγάλους παίκτες απο το ρόστερ της ,λόγω των στημένων αγώνων (=Ολυμπιακός). Η Γιουβέντους βιώνοντας τις χειρότερες μέρες ,κατάφερε με τους πιστούς πρωτοκλασάτους παίκτες της (Μπουφόν ,Ντελ Πιέρο και Νέντβεντ) να εκμεταλλευτεί αυτήν την άσχημη κατάσταση προς όφελος της. Προωθώντας παίκτες απο τις ακαδημίες ,μειώνοντας δραστικά τα μεταγραφικά budgets και βάζοντας σε τελικό στάδιο την κατασκευή ενός νέου ,δικού της και άκρως ποδοσφαιρικού γηπέδου ,έφτασε χθες το βράδυ να υποτάσσει με 3-0 και απόλυτο ποδόσφαιρο την πλούσια Τσέλσι του Αμπράμοβιτς και όλη η ποδοσφαιρική πιάτσα να μετράει ως υπολογίσιμο μέγεθος την ομάδα της Γιουβέντους πλέον και όχι την φανέλα και την ιστορία της.


Μέσα σε 6 χρόνια -και με το αναγκαστικό διάλειμμα ενός έτους στην Serie B- η Γιουβέντους κατάφερε να αποκτήσει το γήπεδο της που δεν θυμίζει σε τίποτα το άψυχο Delle Alpi (σας πάει το μυαλό σε κάνα ΟΑΚΑ;) ,να πάρει τα σκήπτρα της πίσω την περυσινή σαιζόν ,να στελεχώσει την πρώτη ομάδα με παίκτες απο τις ακαδημίες της ,να εξάγει παίκτες της ,να δημιουργήσει έναν ιταλικό κορμό στο ρόστερ της και να έχει φτάσει τώρα σε ένα σημείο να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια και συλλόγους που τα τελευταία χρόνια μονοπωλούν το ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Φαντάζομαι,φαντάζεστε. Το προφανές! Ο Παναθηναϊκός περνάει την χειρότερη περίοδο της ιστορίας του ,το budget είναι πενιχρό ,η απαξίωση έχει σπάσει τα κοντέρ ,παίζουμε σε ένα άψυχο γήπεδο έχοντας έτοιμα projects για το επόμενο και η αγωνιστική κατάπτωση της ομάδας ραγίζει καρδιές. Σίγουρα ,ποδοσφαιρικά τα μεγέθη του Παναθηναϊκού και της Γιουβέντους δεν είναι συγκρίσιμα (αν και διαχρονικά μια χαρά τους τακτοποιούμε..) ,αλλά σαν Σύλλογοι έχουμε πολλά + που δεν έχουν οι Bianconeri. Όπως και ότι η Γιουβέντους έχει πέσει σε ιδιοκτήτρια οικογένεια που πονάει ...λίγο περισσότερο την ομάδα της απο την αντίστοιχη "δικιά μας" οικογένεια. Επίσης ,υπάρχουν προφανείς διαφορές στην ανταγωνιστικότητα του ελληνικού και του ιταλικού πρωταθλήματος ,στην ακεραιότητα και εφαρμογή των νόμων καθώς και σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις τοποθεσίες των γηπέδων των δύο ομάδων (παλαιών και νέων). Αλλά όπως και να χει ,το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ένα. Η άσχημη συγκυρία που βιώνουμε πρέπει να αποτελέσει πρόκληση και να εκμεταλλευτεί στο έπακρον ώστε να βγούμε πιο δυνατοί απο αυτόν τον γολγοθά που περνάμε και σε ένα άμεσο χρονικό ορίζοντα να δοξάζουμε αυτόν τον Σύλλογο.

Το πλάνο με άλλα λόγια και η προοπτική που δίνουν οι άσχημες καταστάσεις. Αυτό που χρησημοποιώ και ως βασικό μειονέκτημα του Γ.Αλαφούζου και της Παναθηναϊκής Συμμαχίας. Ότι δεν δίνουν ένα σαφή και καθαρό πλάνο στον κόσμο της ομάδας. Παρά μόνο γενικότητες που κι αυτές αλλάζουν. Μόνο αν υπάρξει ένα υγιές πλάνο (με νέο αθλητικό κέντρο ,νέα πρόσωπα απο ακαδημίες ,αγαπητά πρόσωπα σε κομβικές θέσεις όπως ο Ρότσα στην θέση του προπονητή και ισχυρή διοίκηση όπως αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Γ.Αλαφούζος) ,θα αγκαλιάσει ο κόσμος την προσπάθεια και θα βάλει λεφτά. Αν όχι ,τότε ο Γ.Αλαφούζος οφείλει να ψάξει -και όχι να περιμένει ,αν περιμένει- νέο επενδυτή.

Μακάρι λοιπόν να ζήσουμε και εμείς το ζενίθ στο οποίο οδεύει με ...ποδοσφαιρική ακρίβεια η -αντιπαθητική κατά τα άλλα- Γιουβέντους. Γιατί βλέποντας χθες το ματς της με τους -ακόμη πιο αντιπαθητικούς- Άγγλους και χαζεύοντας την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο ,σου έβγαζε μια υγεία. Δεν ξέρω πόσο πιο απλά να το πω...