Μπράβο ρε Μάγκες!

Νίκησε. Παρ όλες τις ελλείψεις, τραυματισμούς και ότι άλλο. Έφτασε ένα δύσκολο παιχνίδι με χαμηλή διαφορά στο σκορ και το πήρε με αρκετά καρδιοχτύπια και αλλαγές στο προβάδισμα. Επιτρέψτε μου να μη σταθώ στον καταπληκτικό απόψε Bramos, ούτε στο πόσο βοήθησε ο Lasme στην άμυνα ειδικότερα στο τέλος, ούτε στην ενέργεια που προσπάθησε να βγάλει ο Banks. Λίγα λόγια: θυμηθείτε τα παιχνίδια και το πώς παίζαμε πριν ένα μήνα και πώς τώρα. Θυμηθείτε ανά διαστήματα την κυκλοφορία της μπάλας και το πόσο πιο εύκολα περνούσε μέσα από τη γραμμή του τριπόντου όταν χρειάστηκε (και χωρίς τον Σόφο να ανοίγει διαδρόμους). Η Ομάδα αργά και σταθερά ανεβαίνει. Κι όχι μόνο αυτό:


1) Όσο κι ας μη συμπαθώ τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, δε μπορώ να μην του αναγνωρίσω ότι ψάχνει ακόμα τρόπους να βελτιώσει την Ομάδα. Έστω κι αν πει κανείς ότι μπορούσε να το κάνει νωρίτερα. Με τα καλά του και τα στραβά του, είναι ακόμα εκεί.

2) Όσο κι αν έχω στην καρδιά μου τον Ζοτς, δε μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι απόψε ο Άρτζι είχε πολύ συγκεκριμένες επιλογές στα χέρια του και τις δούλεψε όσο έπρεπε όπου έπρεπε.

Ηρεμία και δουλειά. Και υπό προϋποθέσεις, μπορούμε να φτάσουμε αρκετά ψηλότερα από το Top-16, ακόμα κι αν δεν το βλέπουν πολλοί. Η φανέλα αυτή είναι ΠΟΛΥ βαριά, κι όλοι σιγά σιγά καταλαβαίνουν την ευθύνη του να παίζουν φορώντας αυτή..