Πως να «σκοτώσεις» έναν μύθο;


Καλησπέρα αδέρφια. Μιας και ο Παναθηναϊκός μας ξεκίνησε τις επίσημες υποχρεώσεις του στην Ευρώπη, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να σχολιάσω τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή το βράδυ στη Μαδρίτη (κι όχι μόνο). Οι σκέψεις μου και τα «πιστεύω» που είχα πριν από αυτό το ματς επιβεβαιώθηκαν και ο «εξάστερος» Παναθηναϊκός απέδειξε ότι είναι μια ομάδα που ακόμα και με τελείως διαφορετικό ρόστερ, άλλον προπονητή και άλλη διοίκηση έχει στο πετσί της το μέταλλο του Πρωταθλητή, αποτελεί ομάδα μύθο για τα ευρωπαϊκά -τουλάχιστον- δεδομένα και μόνο με κάποιο διοικητικό «έγκλημα» θα μπορούσε να κατέβει επίπεδο.

Για να λέμε την αλήθεια, διοικητά «εγκλήματα» το καλοκαίρι δεν έγιναν, εξαιρουμένης της απομάκρυνσης του Ζοτς. Χωρίς να έχω κάποιες παραπάνω πληροφορίες, πιστεύω ότι αν η διοίκηση ήθελε σε έντονο βαθμό να κρατήσει τον Ζοτς και δε σκεφτόταν την επόμενη μέρα χωρίς αυτόν, το «διαζύγιο» θα είχε αποφευχθεί. Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ζέλικο, όμως, έφυγε και στη θέση του αποκτήθηκε ο Πεδουλάκης. Προπονητής εξελίξιμος, με ικανότητες. Σύγκριση με τον Ομπράντοβιτς εννοείται πως δεν τίθεται σε καμία περίπτωση.

Όσον αφορά στο ρόστερ, τώρα, επίσης δε θεωρώ ότι έγιναν «εγκλήματα». Θα ήθελα όσο τίποτα να παραμείνουν οι Μπατίστ και Σάρας, αλλά με ευθύνη (χωρίς κατ' εμέ να θεωρείται έγκλημα) της διοίκησης ο πρώτος προτίμησε να πάει στην Τουρκία και ο δεύτερος να επιστρέψει στην πρώην ομάδα του, την Μπαρτσελόνα. Τους δύο συγκεκριμένους τους ακολούθησαν άλλοι οκτώ. Στη θέση τους αποκτήθηκαν πολλοί και καλοί παίκτες, όπως οι Σόφο, Ούκιτς, Μπράμος, Πάνκο (αν και μεγάλος σε ηλικία), Λάσμε (που δεν έχει παίξει ακόμα, αλλά επειδή γνωρίζω τον παίκτη, πιστεύω ότι θα βοηθήσει πάρα πολύ) και Κίτσεν. Η ομάδα όλη την περίοδο της προετοιμασίας δούλεψε, έπαιξε φιλικά, αντιμετώπισε τον Πανιώνιο στο Κύπελλο και έφτασε την Παρασκευή το βράδυ να παίζει με ένα εκ των φαβορί για την πρόκριση στο φετινό Final 4 του Λονδίνου.

Προσωπικά, δεν μου προκάλεσε έκπληξη η εικόνα της ομάδας. Περίμενα ότι αν χάσει, θα πουλήσει πολύ ακριβά το «τομάρι» της και η Ρεάλ θα χρειαστεί να «φτύσει» αίμα για να το πετύχει. Έτσι έγινε. Με έναν Σόφο από άλλον πλανήτη, που έβαζε καλάθια νικώντας ολόκληρη τη Ρεάλ, έναν Διαμαντίδη. Διαμαντίδη (όπως μας έχει συνηθίσει δηλαδή) και τους Μπράμος, Κίτσεν και Πάνκο να βοηθούν παρουσιάστηκε άκρως ανταγωνιστικός στη Μαδρίτη, γέμισε με αισιοδοξία τους φιλάθλους και έδειξε ότι με σκληρή δουλειά θα μπορέσει τον Μάιο να «πετάξει» για Λονδίνο. Θα δώσω λίγο χρόνο ακόμα στον Άρμστρονγκ -που ήταν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου- πριν τον κρίνω, αλλά και στον Μασιούλις που έκανε πολλά λάθη. Ο Ούκιτς δε μου φάνηκε κακός, απλώς ήταν λιγάκι φοβισμένος επιθετικά, παρόλο που και ο ίδιος ξέρει το «έχει».

Κλείνοντας, λοιπόν, μπορεί ο φετινός Παναθηναϊκός να αμφισβητήθηκε και να συνεχίζει να αμφισβητείται όσο καμία άλλη φορά τα τελευταία 15 χρόνια, μπορεί να λείπουν οι εμβληματικές φυσιογνωμίες που είχαμε συνηθίσει, μπορεί το μπάτζετ να μίκρυνε κι άλλο, αλλά μόνο και μόνο το όνομα είναι ικανό να προκαλέσει τρόμο στον αντίπαλο. Η φανέλα είναι πολύ βαριά και οι παίκτες δείχνουν να έχουν κατανοήσει που βρίσκονται. Γι' αυτό λοιπόν, ηρεμία, πίστη και αισιοδοξία.

Υ.Γ.: 

1) Επειδή το κείμενο έχει γραφτεί πριν ξεκινήσει το ματς με τον Άρη, θα ήθελα να ευχηθώ καλή αρχή στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ και στο πρωτάθλημα! Ο τίτλος πρέπει να γυρίσει και θα γυρίσει εκεί που ανήκει!

2) Θα ήθελα να ζητήσω «συγγνώμη» από τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Το «γιατί» μπορείτε να το καταλάβετε χωρίς να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες...

Επιμέλεια: Νικόλας Φλωράτος

Σχόλια

  1. Nα τον στηριξουμε τον Σοφο οπως του αξιζει ομως! Να στηριξουμε ολοι αυτην την ομαδα και τον προπονητη της και να κοψουμε την γκρινια με το παραμικρο. Η ομαδα αυτη θελει φυο τρεις μηνες για να δσει αλλα ειμαι σιγουρος οτι αν τυχον και γινει καμια στραβη με τον Γυαρο θα πεσουν ολοι να την φανε. Απο παιχτες , προπονητη , διοικηση τους Παντες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι, η ομάδα μας εξέπληξε θετικά στην Μαδρίτη. Θεωρώ πως ήταν (σχεδόν) οτι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε σε μια περίοδο με τόσες αλλαγές σε παίκτες και προπονητικό team. Σίγουρα μου λείπει η τεράστια φυσιογνωμία του Ζοτς και περιμένω να τον ξαναδώ στα πράσινα. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, αισιοδοξία και πίστη σε αυτή την ομάδα που ο οποιοσδήποτε φαίνεται οτι θα φτύνει αίμα για να την κερδίζει, όταν την κερδίζει, όπως είπες κι εσύ σωστά.
    Υ.Γ. Συγκλονιστικός ο Σόφο, δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου