«To πιο μεγάλο λάθος μου»


Χθες έψαχνα να δω ποτέ ξανά ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έκανε τόσες πολλές αλλαγές μέσα σε ένα καλοκαίρι και κατέληξα ότι η φετινή ιστορική αποδόμηση που γίνεται στο τμήμα δεν έχει προηγούμενο. Και αν μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη ,τότε θα ήταν με αυτήν του 1996 που έφυγαν όλα τα πρώτα ονόματα. Αλλά και πάλι τότε δεν υπήρχε ο Ομπράντοβιτς που η απουσία του είναι πολύ πιο σημαντική απο τους Ντομινίκ και Βράνκοβιτς.

Με πρόλαβε λοιπόν το άρθρο του Νίκου Παπαδογιάνη ,που αναφέρεται σε αυτά που ανέφερα παραπάνω. Διαβάστε το και ίσως επανέλθουμε και απο το blog ,περιμένοντας να δούμε αν θα φύγουν και οι τελευταίοι δύο (Σάρας-Περπέρογλου) που έμειναν..

Σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» το καλοκαίρι του 2000 (ή κάπου εκεί), ρώτησα τον Παύλο Γιαννακόπουλο ποιο ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα της ως τότε θητείας του στον Παναθηναϊκό.

Μου απάντησε χωρίς δισταγμό, σαν να περίμενε αυτή την ερώτηση από καιρό.


«Το λάθος μου ήταν ότι άκουσα τον Μάλκοβιτς και διέλυσα την ομάδα του 1996».

Αυτή βέβαια ήταν μόνον η μισή αλήθεια. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης ομάδα του ’96 διαλύθηκε υπό το συντριπτικό βάρος της αποτυχίας στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος και του ξεγυμνώματος από τον Ολυμπιακό στο ματς του τίτλου.

Μάλλον κάτι άλλο εννοούσε ο Παύλος. Τον Μάλκοβιτς έπρεπε τότε να απολύσει και όχι τους παίκτες. Ήταν η πρώτη φορά που ακολούθησε τη συνταγή «ό,τι πει ο προπονητής» και το πλήρωσε πολύ ακριβά.

Εκείνο το δραματικό για τον Παναθηναϊκό καλοκαίρι, η ομάδα που έφερε στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών σκόρπισε στους πέντε ανέμους.

Αποχώρησαν μέσα σε λίγες μέρες ο αρχηγός Γιαννάκης, ο ήρωας του Παρισιού Βράνκοβιτς, ο Παταβούκας, ο Μυριούνης, ο Πετσάρσκι, ο Σοκ, ο Κούουσμα, ο Σταυρακόπουλος και φυσικά ο φευγάτος Ντόμινικ Ουίλκινς.

Οι μόνοι που διασώθηκαν από το πογκρόμ ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Νίκος Οικονόμου (δηλαδή τα δύο «τοτέμ») και οι ούτως ή άλλως παραγκωνισμένοι Κόρφας, Βουρτζούμης.

Η σύνθεση του Παναθηναϊκού της περιόδου 1996-97, του πρωταθλητή Ευρώπης θυμίζω, ήταν η χαρά του επιτήδειου μάνατζερ: Ντίνκινς, Νικόλα, Αμίτσι, Σκονοκίνι, Μαρτίνεθ, Κοχ, Νουόσου, Έιβεντ, Σάλεϊ.

Ο μοναδικός από αυτούς που στέριωσε στην ομάδα ήταν ο κοσμαγάπητος Μίχαελ Κοχ. Άλλος Έλληνας δεν φόρεσε τα πράσινα εκείνη τη χρονιά, με εξαίρεση τον συνήθως ανενεργό Γιάννη Γεωργικόπουλο.

Στα ταξίδια της ομάδας η ατμόσφαιρα ήταν δυσοίωνη, αφού οι διαπροσωπικές σχέσεις βρίσκονταν στο ναδίρ. Κανένας δεν μιλούσε με κανέναν. Και ο Μπόζα, βέβαια, ζούσε στον κόσμο του.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο και παραμένει διαχρονικό μάθημα σε όσους πιστεύουν ότι μπορεί να χτιστεί ομάδα εν μία νυκτί, αποκλειστικά από λεγεωνάριους.

Ο Παναθηναϊκός ήταν μία ομάδα χωρίς ψυχή και σκουντούφλησε στο πρώτο εμπόδιο, τον αποδεκατισμένο αλλά καλοστημένο ΠΑΟΚ του Σκοτ Σκάιλς και του Πέτζα Στογιάκοβιτς.

Τερμάτισε 5ος στο πρωτάθλημα, έμεινε εκτός Ευρωλίγκας («Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα» την έλεγαν τότε), απέτυχε στο φάιναλ-φορ του Κυπέλλου όπου ηττήθηκε –γηπεδούχος- από τον Απόλλωνα Πάτρας και αποχώρησε ταπεινωμένος από την Ευρώπη, ευάλωτο θύμα στα νύχια του μετέπειτα πρωταθλητή Ολυμπιακού.

Ο Μάλκοβιτς απολύθηκε πριν ολοκληρωθεί η σεζόν. Οι αγώνες με τον ΠΑΟΚ (1-2) βρήκαν τον Μιχάλη Κυρίτση στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ήταν ο τελευταίος Έλληνας προπονητής του, μέχρι τον …Πεδουλάκη.

Η ταραγμένη διετία του Σούμποτιτς έφερε τους πρώτους εγχώριους τίτλους και καλλιέργησε το έδαφος για την εποχή Ομπράντοβιτς. Προηγουμένως βέβαια εκτοξεύτηκε στο πέλαγος η φύρα και αντικαταστάθηκε με υλικά πρώτης γραμμής: Ράτζα, Σκοτ, Φώτσης, Χριστοδούλου και τελικά Μποντίρογκα.

Δεκάξι χρόνια μετά το καταστροφικό καλοκαίρι του 1996, ο Παναθηναϊκός ζει μία αποψίλωση παρόμοιας κλίμακας, με εντελώς διαφορετική αφετηρία.

Αυτή τη φορά, το «τέλος εποχής» προέκυψε από την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των αδελφών Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου. Η απειλή, όμως, είναι η ίδια.

Η ομάδα κινδυνεύει να απωλέσει την ψυχή της. Το dnaπου την οδήγησε 6 φορές στην κορυφή της Ευρώπης και την έκανε απόλυτη κυρίαρχη του παιχνιδιού εντός των συνόρων πάει να αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα.

Ο Παναθηναϊκός που θα παραταχθεί τον Οκτώβριο στη Μαδρίτη μπορεί να εξελιχθεί συν τω χρόνω σε ομαδάρα και να σαρώσει τα πάντα, όπως έκανε ο περυσινός Ολυμπιακός. Μπορεί, όμως, και να θυμίσει τον πολυεθνικό και κατακερματισμένο Παναθηναϊκό του 1996-97 σε σύγχρονη «βερσιόν».

Το πρόβλημα, όπως και τότε, είναι ότι ο πήχυς βρίσκεται πολύ ψηλά. Η βαριά φανέλα της ομάδας και η λαμπερή τροπαιοθήκη δημιουργούν προσδοκίες και απαιτήσεις.

Τα φαντάσματα του Ομπράντοβιτς, του Μπατίστ, του Καϊμακόγλου, του Γιασικεβίτσιους (εάν φύγει), του Καλάθη, του Βουγιούκα, του Περπέρογλου (εάν φύγει), αλλά και του Φώτση, του Νίκολας, του Σπανούλη θα εμφανίζονται στον ουρανό του ΟΑΚΑ σε κάθε αναποδιά.

Τα χαρτιά και η θεωρία επιτρέπουν αχτίδες αισιοδοξίας, σε όσους τουλάχιστον αρέσκονται να μετράνε την πραγματικότητα προσθέτοντας το λάδι με το ξύδι.

Ο Πάνκο του 2012 είναι καλύτερος από τον Μπατίστ του 2012, ο Σχορτσανίτης θέλει δύο Μάριτς και έναν Βουγιούκα για μεσημεριανό (με το συμπάθιο), ο Μπράμος θα προσφέρει περισσότερα από τον περυσινό νερόβραστο Σάτο και ούτω καθ’εξής.

Αλλά ο Παναθηναϊκός της προηγούμενης 10ετίας είχε ταυτότητα, σωστή χημεία και ισχυρό αγωνιστικό στίγμα, το οποίο άρχιζε και τελείωνε στους Έλληνες παίκτες του, στον Μπατίστ και τα τελευταία χρόνια στον Σάρας. Και φουσκωμένο πορτοφόλι, για τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.

Το μεγάλο στοίχημα για τον Αργύρη Πεδουλάκη θα είναι να μετατρέψει αυτό το παράξενο μείγμα των 8-10 νεοσύλλεκτων (ως επί το πλείστον ξενόφερτων) παικτών όχι απλώς σε ομάδα, αλλά σε Παναθηναϊκό.

Ταυτόχρονα, θα δίνει και ο ίδιος τις δικές του, καθημερινές εξετάσεις. Η επιλογή των νέων παικτών, εφ΄όσον βέβαια ανήκει στη δική του αρμοδιότητα και όχι σε αυτήν του προέδρου, θα είναι το πρώτο του κρίσιμο crash-test.    

http://www.gazzetta.gr/a1-andron/article/310409-pio-megalo-lathos-moy

Σχόλια