Θα μου λείψεις ρε Ζοτς...

Άποψη Αναγνώστη

Αυτή τη στιγμή πήρα μια ΠΟΛΥ-μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολη απόφαση για μένα, πως η συνεργασία όλων αυτών των ετών τελείωσε.

Αυτά τα λόγια ήταν αρκετά για να βουρκώσουν τα μάτια μου... μετά ξεκίνησαν οι σκέψεις ,οι εικόνες και κάπου εκεί ξεκίνησαν να τρέχουν χωρίς σταματημό τα δάκρυα για την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς...

5 Ιουνίου 1999 ,στο κέντρο της Αθήνας με την μητέρα μου και όπως περπατάγαμε ,πήγα σε ένα κιόσκι για να κάνω την αγαπημένη μου συνήθεια και να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Σε αυτό της Αθλητικής Ηχούς πρώτη φάτσα ,ο νέος μας προπονητής στο μπάσκετ. Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον λέγανε ή αλλιώς ...Γκαστόνε ,μιας και οι δημοσιογράφοι του είχαν αποδώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό ,λόγω των τίτλων που είχε κατακτήσει σε ηλικία μόλις 39 ετών! Που να ξέρανε..

Τον είχαν φέρει οι
Γιαννακόπουλοι ,που μέχρι τότε άλλαζαν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, για να κερδίσουν ξανά την Ευρωλίγκα. Που να ξέρανε κι αυτοί...

Την πρώτη χρονιά ,αν και κατακτήσαμε Ευρωπαϊκό και Πρωτάθλημα ,σε ένα ματς με την Δάφνη ο Ομπράντοβιτς είχε τσακωθεί με τον Αλβέρτη και τον είχε αφήσει βάλει στην μπούκα. Θυμάμαι ,είχα τσαντιστεί στο άκουσμα της είδησης ,όσο θα μπορούσε να τσαντιστεί ένα 10χρονο παιδί. Πως τολμάει αυτός που ήρθε φέτος ,να κάνει κολπάκια στο σύμβολο της ομάδας ,τον Φραγκίσκο Αλβέρτη; Που να ξέρα και γω...

Περάσανε τόσα χρόνια ,τελείωσα το σχολείο ,σπούδασα ,ξεκίνησα να δουλεύω κι όμως αυτός ο Σέρβος ακόμη στον ίδιο πάγκο να μου προσφέρει χαρές και στιγμές ζωής.

Το πρώτο μου ματς που βρέθηκα στο κλειστό του ΟΑΚΑ με αυτόν προπονητή ...ο 1ος τελικός του 2000 με τον Πάοκ και το τελευταίο μου πριν δύο εβδομάδες. Και ανάμεσα μια μεγάλη διαδρομή με εικόνες έντονες και βγαλμένες απο το πιο Παναθηναϊκό όνειρο. Ήταν αυτό που λέμε ,το ιδανικό τμήμα για κάθε οπαδό. Μια ομάδα που μάχεται ,κερδίζει ,σε σέβεται και όλα αυτά με έναν κόουτς στρατιώτη του εμβλήματος που αγαπάς.

Τον Ομπράντοβιτς ξεκίνησα να τον λατρεύω σε εκείνο το final 4 της Suproleague (ανάθεμα αν γραφόταν έτσι..) ,όπου έμελλε να είναι και το πρωτο μου, το 2001. Το πρώτο final 4 που έγινε Σαββατοκύριακο... Είχα την τύχη να τον δω απο κοντά στο ξενοδοχείο όπου έμενε η ομάδα και να τον θαυμάζω με το πάθος που είχε απο τον πάγκο. Τότε που πήρε τεχνική ποινή ,επειδή πέρασε το μισό του παπούτσι την γραμμή...

Τον θυμάμαι μετά απο ένα προημιτελικό ή ημιτελικό του πρωταθλήματος με τον Ηρακλή στο σπόρτινγκ ,να διαμαρτύρεται για την χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Σε εκεί το ματς ήμασταν ,δεν ήμασταν 300 άτομα...

Τον θυμάμαι κάθε χειμώνα ,να διαμαρτύρεται για τις πολικές συνθήκες που έκανε προπόνηση η ομάδα και την διοίκηση του ΟΑΚΑ και του Σπόρτινγκ ,να του απαντάνε πως έχει πρόβλημα ο μηχανισμός θέρμανσης.

Το άναρχο παιχνίδι του Μπιούντφορντ που τον έβγαζε εκτός εαυτού...

Τον σεβασμό που είχε σε παίκτες όπως ο Μποντίρογκα ,ο Τομάσεβιτς ,ο Διαμαντίδης ,ο Μπατίστ ,ο Σάρας ,ο Μίντελντον...

Πως γίνεται να μην μου λείψει ο άνθρωπος αυτός; Αφού πλην των τελικών του 98 και του 99 ,δεν θυμάμαι κάτι άλλο απο το μπάσκετ του Παναθηναϊκού... πως γίνεται να στεναχωρηθώ μόνο για λίγο ,για τον άνθρωπο που μου χάριζε χαρές κάθε χρόνο και μου έδινε την δυνατότητα να πανηγυρίζω;

Πως να αποδεχτώ πως του χρόνου δεν θα είναι προπονητής μας; Ξεπερνάει τα όρια μου πραγματικά...

Και ξέρω πως ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Μόλις μπω στο πρώτο εντός στο ΟΑΚΑ ,θα μου ρθει το ταβάνι με τα λάβαρα να με πλακώσει!

Θα μου λείψει η φιγούρα του..

Θα μου λείψει η είσοδος του ,περπατώντας περιμετρικά του παρκέ να αποθεώνεται και να σηκώνει το χέρι του ευχαριστώντας τον κόσμο..

Θα μου λείψει το κοκκίνισμα της φάτσας του απο τα νεύρα ,αρχίζοντας το κατσάδιασμα στον πάγκο ,χωρίς να κοιτάει την εξέλιξη του ματς..

Θα μου λείψουν το παιχνίδι με τα κλειδιά του στα μικρά ματς ,καθισμένος στην θέση της αλλαγής των παικτών.. οι αγκαλιές του με τον Μήτσο μετά απο μια αλλαγή, το σήκωμα των χεριών του στον Ιττούδη ως ένδειξη απόγνωσης για τα συστήματα που δεν βγάζει η ομάδα ,το "Οπράντοβιτς ποροποροπο περομ περομ ποροποροποπομ" που τον ανάγκαζε να κάτσει στην θέση του ,αφού πρώτα έδειχνε την ομάδα με τα χέρια του ,τις συστάσεις του προς το πέταλο όταν γινόντουσαν διακοπές του ματς...

Πως γίνεται να ξεχάσεις εικόνες και συνήθειες ετών; Εγώ με αυτές τις στιγμές έχω συνδυάσει το μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Πως να συνηθίσω κάτι διαφορετικό;

Στο τελευταίο του ματς μπροστά στον κόσμο ,δεν άφησε τον κόσμο να τον αποθεώσει ,μιας και έφυγε φόρα για τα αποδυτήρια... ίσως κάτι να ήξερε ,ίσως να μην ήθελε να έρθει σε δύσκολη θέση...

Η λογική λέει πως σε λίγα ή πολλά χρόνια ,θα ξαναφορέσει τα πράσινα. Τι κι αν θέλω ,αύριο το πρωί να πάρουν πίσω και η ΚΑΕ και ο Ζοτς ,την ανακοίνωση τους..

Το μόνο σίγουρο είναι πως στην πρώτη ευκαιρία που θα πατήσει το πόδι του στο ΟΑΚΑ ,οι σκηνές λατρείας που έγιναν στους Μποντίρογκα και Αλβέρτη ,θα είναι ένα τίποτα...

12 Ιουνίου 2012 ,Ζοτς ,10 χρονών ήμουν και πάτησα τα 23! Πως να μην κλαίω σαν μωρό που του πήραν αυτό που αγαπάει; Πως να μην κλαίω με τόσες εικόνες που δημιούργησες;

Ηλίας