Νίκος Παπαδογιάννης
Η λαϊκή δοξασία θέλει τον Παναθηναϊκό του 2012 αποδυναμωμένο σε σύγκριση με την ομάδα που κατέκτησε πέρυσι τον ευρωπαϊκό θρόνο. Εγώ ανήκω στη μειοψηφία και το γράφω σε κάθε ευκαιρία. Πιστεύω ότι -άσχετα με τη δυναμικότητα των αντιπάλων του- ο φετινός ΠΑΟ είναι ανώτερος του περυσινού, παρά τα σκαμπανεβάσματα που παρουσίασε στην πορεία του.
Μπορεί να έχασε τον πολύτιμο
Αντώνη Φώτση, αλλά η δύναμη μίας ομάδας αυτού του βεληνεκούς δεν επικεντρώνεται στους ψηλούς του ούτε στα "τεσσάρια". Αρχίζει και τελειώνει από την ποιότητα των τεσσάρων περιφερειακών της. Αυτών που μοιράζονται τη μπαγκέτα του μαέστρου.
Θυμηθείτε τα δεδομένα με τα οποία ξεκίνησαν οι "πράσινοι" τα περυσινά πλέι-οφ. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έμοιαζε αβοήθητος και κάπως κουρασμένος. Ο Νικ Καλάθης μόλις έβγαινε από το αυγό. Ο Σάρας ζούσε στην Κωνσταντινούπολη και ο Σπανούλης στον Πειραιά. Τρίτος χειριστής δεν υπήρχε. Ο Νίκολας και ο Σάτο δεν αντέχουν αυτό το ρόλο.
Δώδεκα μήνες αργότερα, ο μικρός Νικ είναι πλέον ισοδύναμο μέλος της ομάδας, ικανός να τη σηκώσει στους ώμους του όποτε χρειαστεί. Ο Γιασικέβιτσιους επέστρεψε ωριμότερος από ποτε και κάνει την καλύτερη σεζόν της ελληνικής του καριέρας, χάρη στους αριστοτεχνικούς χειρισμούς του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και υπάρχει και ο Λόγκαν, όχι ακριβώς "παίκτης Παναθηναϊκού", ωστόσο έμπειρος, ξεκούραστος, απρόβλεπτος και γεμάτος ενέργεια.
Η συνταγή του Ομπράντοβιτς στον πρώτο αγώνα με τη Μακάμπι μπορεί να ξεκίνησε από την εξουδετέρωση του εγκλωβισμένου Σχορτσανίτη, αλλά είχε ως ακρογωνιαίο λίθο την πίεση πάνω στην απρόσωπη περιφερειακή γραμμή των Ισραηλινών. Ο Λάνγκφορντ παίζει μπάσκετ παιδικής χαράς, ο Οχαγιόν είναι ολίγιστος, ο Μάλετ δεν ξέρει την τέχνη του πλέι-μέικερ, ο Παπαλουκάς βρίσκεται στο λυκόφως της καριέρας του, ο Μπουρστάιν απλώς δεν μπορεί.
Η Μακάμπι δεν είχε ούτε κουμάντο ούτε σωστή κυκλοφορία της μπάλας ούτε γρήγορες επιστροφές ούτε συνεργασίες ούτε σουτ από την κορυφή. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε 13 πόντους από αιφνιδιασμούς πριν καν φτάσει στην ανάπαυλα του ημιχρόνου. Βρήκε σε χρόνο μηδέν το αδύνατο σημείο της άμυνας ζώνης και την εκτέλεσε από τις γωνίες. Είχε το Διαμαντίδη -σε οργιαστικά βραδιά- να ενορχηστρώνει ανενόχλητος, με φαρμακερές κάθετες πάσες αλλά και δυναμικές διεισδύσεις. Έκλεψε μπάλες πριν ο αντίπαλος φτάσει στη σέντρα. Έκλεισε όλους τους διαδρόμους με ατελείωτες "περιστροφές" στην άμυνά του. Βρήκε ελεύθερα σουτ από κάθε πλευρά του μισοφέγγαρου.
Ο Παναθηναϊκός του 2011 με τη λειψή περιφερειακή γραμμή δεν θα μπορούσε να παίξει για πολύ αυτό το ολοκληρωτικό μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός του 2012 κράτησε το πόδι στο γκάζι ακόμα και με το Διαμαντίδη αραγμένο στον πάγκο. "Νιώθω άλλος άνθρωπος", έλεγε στο τέλος ο Άλεξ Μάριτς. Το χρωστάει στους τέσσερις σωματοφύλακες της περιμέτρου. Και στον προπονητή του φυσικά.
"Η Μακάμπι είναι ομάδα με σαφείς κατευθύνσεις και ρόλους ανά πάσα στιγμή μέσα στο γήπεδο", είπε μετά το θρίαμβο ο σεσημασμένος για τις κομψές του διατυπώσεις Δημήτρης Ιτούδης. Εννοούσε ότι ο Παναθηναϊκός είχε απέναντί του έναν αντίπαλο προβλέψιμο, χωρίς τη φαντασία και το μπρίο που του έδινε πριν φύγει για το ΝΒΑ ο Τζέρεμι Πάργκο, χωρίς παίκτες-κόλλα όπως ο περυσινός Έιντσον, χωρίς τη σβελτάδα που εκπορευόταν από τα εκρηκτικά πόδια του Τζόρνταν Φάρμαρ. Εάν η Μακάμπι είχε τον Παπαλουκά του 2006 ή έστω έναν καλύτερο του Μπλατ προπονητή μπορεί να ήταν πιο απειλητική.
Η χθεσινή εικόνα, όμως, δείχνει Παναθηναϊκό, με επικεφαλίδα "καλώς τα, τα παιδιά": τρία-μηδέν.
http://www.gazzetta.gr/euroleague-panathenaikos/article/item/275240-kalos-ta-ta-paidia
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου