Θανάσης Ασπρούλιας
Είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψει κανείς ως εγγύηση νίκης την αντίδραση ενός προσώπου. Ένα βλέμμα. Δύο τρεις λέξεις χωρίς γράμματα βγαλμένες από τη γλώσσα του σώματος. Μπορείς όμως, να αναλύσεις το παραγόμενο συμπέρασμα της αλληλουχίας των εικόνων επί δύο συνεχόμενες ημέρες και μετά την «σοκαριστική» ήττα την προηγούμενη Τρίτη. «Παναθηναϊκός»! Μπορεί σε πολλούς αναγνώστες, η εξήγηση να μην λύνει απορίες. Το νόημα αυτού του παζλ ήταν ένα, μοναδικό και εξαιρετικά σοβαρό: «Αν είναι να
χάσουμε από αυτούς, ας χάσουμε παίζοντας ως Παναθηναϊκός».
Τεχνικές αναλύσεις για τη νίκη-ανατροπή του Παναθηναϊκού μπορούν να γίνουν πολλές. Και χωρούν πολλές από δαύτες, καθότι η αλήθεια είναι ότι κι οι δύο ομάδες επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν όλο το μπάσκετ που γνωρίζουν για να επικρατήσουν. Ωστόσο, είμαι πεπεισμένος πια ότι ο Παναθηναϊκός νικά το τέταρτο ματς στο παρκέ, αλλά ουσιαστικά το κερδίσει έξω από αυτό. Εκεί που όλοι συνειδητοποιούν ότι το δίχως άλλο και πέραν πάσης αμφιβολίας είναι καλύτερη ομάδα από την Μακάμπι. Αλλά όφειλαν να το δείξουν μέσα στο παρκέ, διότι επί δύο αγώνες, περίμεναν ότι θα νικήσουν με... διαφορετικό τρόπο! Για αυτό και η ήττα στο τρίτο ματς ήταν .σοκαριστική, αλλά κι αυτή που εν τέλει λειτούργησε ως φάρμακο στις ανοιχτές ψυχολογικές πληγές των πράσινων μετά και τη δεύτερη ήττα.
Στα δωμάτια, στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, στα αποδυτήρια, ακόμα και στον περίπατο και προεξαρχόντων των τριών σωματοφυλάκων, οι συζητήσεις ήταν πολλές με έναν ορατό μοναδικό στόχο: Ο Παναθηναϊκός να παίξει και να χάσει ή να κερδίσει ως Παναθηναϊκός. Κι όχι ως ένας κομπάρσος που του μοιάζει.
Στην τακτική τους οι πράσινοι δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Είναι ηλίου φαεινότερον και δε χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι στο τέταρτο ματς, ο Παναθηναϊκός παίζει με περισσότερους παίκτες. Με τον Περπέρογλου, που δεν είναι πια καθόλου διστακτικός και παίρνει με αποφασιστικότητα τα σουτ που του αναλογούν. Και τα βάζει!
Με τον Σάρας (ελαφρώς τρελαμένο από την αναπάντεχα, χλιαρή υποδοχή που του επιφυλάσσουν οι φίλοι της Μακάμπι), να καταθέτει όλα τα καντάρια της ευφυΐας και της εμπειρίας του, ιδιαίτερα στο τέταρτο δεκάλεπτο και βέβαια με τον παίκτη που αποτελεί το πιο ιδανικό παράδειγμα, πνεύματος, ήθους και προσπάθειας, τον Κώστα Καϊμακόγλου, για τον οποίο δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το παλικάρι έχει καταφέρει να γίνει παίκτης του υψηλότερου ευρωπαϊκού επιπέδου. Κυρίως όμως και πάνω απ'όλα του Νικ Καλάθη. Στο τρίτο ματς, ο Ομπράντοβιτς τον έχρισε ως τον καλύτερο παίκτη της ομάδας του. Την Πέμπτη ήταν ο κορυφαίος των κορυφαίων.
Μέχρι και ο Σμιθ, που μέχρι πρότινος ισορροπούσε μεταξύ της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, πάτησε στο παρκέ αποφασισμένος. Σκόραρε όποτε έπρεπε, μάζεψε 7 ριμπάουντ και τήρησε το λόγο που είχε δώσει στον Ομπράντοβιτς μετά το φινάλε του τελικού Κυπέλλου. Ολοι τους βεβαίως, λειτούργησαν απόλυτα συγκεντρωμένα στην άμυνα, με ελάχιστα λάθη και μοναδικό ψεγάδι τα αρκετά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Όλα αυτά όμως, δηλαδή, η πιο aggressive στάση στην επίθεση, οι περισσότερες διεισδύσεις, το εκπληκτικό passing game, ο ηρωισμός που επέδειξαν σε κάθε φάση, η συγκέντρωση και η εκπληκτική άμυνα στο 1 vs 1 παιχνίδι των γηπεδούχων, ξεκίνησε από τα... δωμάτια!
Εκεί όπου επί δύο μέρες, ο παλαιότεροι, συζητώντας με τους προπονητές αδιάλειπτα, βλέποντας συνεχώς το βίντεο του τρίτου αγώνα και κυρίως μιλώντας με τους υπόλοιπους, τους εμφύσησαν τη νοοτροπία που πρέπει να έχουν ως παίκτες του Παναθηναϊκού πριν από ένα do or die παιχνίδι. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα ντουβάρια, στα κρεβάτια, στο φαγητό, ακόμα και οι πλέον ανυποψίαστοι κατάλαβαν πως πρέπει να φερθούν σε ένα τέτοιο ματς. Κι έτσι κέρδισαν.
Υ.Γ. Θα ήταν ανόητο, αφελές κι επικίνδυνο να ισχυριστεί κανείς ότι η πρόκριση στο Φάιναλ Φορ ήρθε μετά το 2-2. Λάθος! Υπάρχει ακόμα ένα ματς, που δε θα είναι καθόλου εύκολο, όπως πολλοί μπορεί να νομίζουν. Και δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε περισσότερο.
Υ.Γ.2: Ο Ομπράντοβιτς δείχνει ότι ένας προπονητής, δεν άρει τόσο εύκολα την εμπιστοσύνη στους παίκτες του, ούτε στα πλάνα του. Τη στιγμή που ο Μπλατ, παίζει το τελευταίο χαρτί του με την είσοδο του Μάλετ. Ο Αμερικάνος μπουμπουνάει το πρώτο και το βάζει. Η τακτική του δεν αλλάζει. Μόνο τα πρόσωπα. Ο Μπατίστ μπαίνει στη θέση του Βουγιούκα, αλλά το πλάνο των αλλαγών παραμένει ίδιο. Ο Μάλετ σε δύο ακόμα περιπτώσεις μένει μόνος του στη γωνία. Ο Μπατίστ τρέχει, έχει καλή αντίδραση, αλλά ο Μάλετ αστοχεί έτσι κι αλλιώς. Το πιο εύκολο μετά το πρώτο εύστοχο του Μάλετ θα ήταν να τρομάξει. Αδιαφόρησε. Τον προκάλεσε να σουτάρει κι άλλα. Κι ο Ζοτς κέρδισε.
Υ.Γ. 3 Η φάση του αγώνα, ίσως και ολόκληρης της Ευρωλίγκα, είναι η βουτιά του Μπατίστ στην κερδισμένη φάση που έχει με τον Λάνγκφορντ. Εκεί ο Παναθηναϊκός κερδίζει το παιχνίδι. Είναι μία φάση-μύθος, ένα έπος του γηραιότερου παίκτη των πράσινων. Για εμένα, θα είναι ό,τι κι αν γίνει η φάση της Ευρωλίγκα. Ένα κερδισμένο ματς, και ίσως μία κερδισμένη πρόκριση.
Υ.Γ. 4 Όπως αποκάλυψε ο Δημήτρης Ιτούδης μετά το τέλος του τρίτου αγώνα, ο Μάικ Μπατίστ, τα ξημερώματα, απαίτησε από τους προπονητές να δει το βίντεο μαζί τους. Και κάθισε μαζί τους, βλέποντας το βίντεο μέχρι τις 4 το πρωί. Κανένα σχόλιο;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου